Ik vervolg mijn duo collectie met het bij Pyroclastic Records verschenen ‘Bone Bells’ van pianiste Sylvie Courvoisier en gitariste Mary Halverson en met het bij ACT Music uitgekomen ‘Keeping Company’, waarop we de pianist Bill Laurance horen met Michael League op oud en fretloze bas. Courvoisier en Halvorson zijn geen onbekenden voor elkaar, ze werken samen in diverse groepen en dit is hun derde duo album na ‘Crop Circles’ uit 2017 en ‘ Searching For The Disappeared Hour’ uit 2021, die laatste kwam ook hier voorbij. Laurance en League kennen elkaar reeds sinds hun studietijd, zitten samen in Snarky Puppy en vormen sinds 2020 een duo. In 2023 verscheen ‘Where You Wish You Were’.
Die eerdere samenwerkingen betalen zich op deze albums ruimschoots uit te beginnen met ‘Bone Bells’, waarvoor de beide musici composities leverden. In het titelstuk, waar het album mee begint, horen we eerst Courvoisier en dan aansluitend Halvorson met bijzonder ingetogen spel. Prachtig hoe de twee elkaar hier al direct perfect aanvullen, die lichte, wat echoënde klank van Halvorsons gitaar klinkt groots in combinatie met de piano. De titel ‘Esmeralda’ ontleende Courvoisier aan het gelijknamige kunstwerk van de Nederlandse kunstenaar Cornelis Zitman, een mooi afwisselend stuk, waarin met name de dynamische contrasten opvallen. ‘Folded Street’ is een stuk van Halvorson, soepel beweegt ze zich tussen de piketpaaltjes die Courvoisier hier slaat, een stuk dat weer eens mooi laat horen met wat een fantastische gitarist we hier vandoen hebben. Het speelse en wat abstract klinkende ‘Nags Heal Valse’, een stuk van Courvoisier is met zijn gemankeerde ritmiek al even bijzonder. In ‘Beclouded’ valt de stomende ritmiek van Courvoisier op, een perfecte bedding creërend voor Halovorsons meanderende spel. Voor ‘Silly Walk’ haalde Courvoisier haar inspiratie zowel bij die beroemde Monty Python sketch als bij een serie sculpturen van de Zwitserse kunstenares Sophie Bouvier Ausländer. Heerlijk experimenteel dit stuk, met over elkaar heen buitelende klanken. ‘Float Queens’ bezit elementen uit de klassieke jazz, met name in de ritmiek en vormt zo een mooi contrast met de overduidelijk hedendaagse klanken. Tot slot klinkt ‘Cristellina e Lontano’, een al even bijzonder en intrigerend stuk.
Het is League die we het eerst horen op het zeer korte ‘Katerina’ de opener van ‘Keeping Company’. Een mooie melodie, gespeeld op de oud. Laurance voegt zich erbij, maar zijn spel is nauwelijks te onderscheiden van die van League. Wat volgt is de ballade ‘You’. Laurance zet de toon met ingehouden spel. En hier horen we League op bas, zo het spel van Laurance als het ware verdiepend. Dan volgt het opvallend ritmisch meeslepende ‘Yours’, helemaal in de stijl van wat we kennen van Snarky Puppy. Prachtig zoals piano en bas elkaar hier versterken. Laurance kunnen we uitgebreid bewonderen in het al even dynamische, maar abstractere ‘Escher’. De blues staat centraal in ‘How Does It Feel’. League zorgt met zware aanslagen voor de sfeer, Laurance geeft met boeiend spel nadere invulling aan het geheel. ‘Stonemaker’ is een prachtige ballade, hier is het Laurance die de langzame ritmiek vormgeeft en is het League die op oud de melodie speelt. Speelse klanken in ‘Africa’, wederom in de combinatie piano – bas. De oud is met name populair in het Midden Oosten en Noord Afrika, een sfeer die de twee nog het beste weten te treffen in ‘Clay’, met die puntige ritmiek. ‘Where You Wanne Go’ beweegt zich dan weer meer richting de blues en dan de up tempo variant. Op het eveneens door de blues geïnspireerde ‘Trails’ horen we Laurance op elektrische piano, swingend leidt hij ons door de melodie. Eindigen doen we met het ingetogen ‘Iki Keklik Bir Kayada’.
Beide albums zijn (deels) te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
