Bij Attenuation Circuit verschijnt de laatste maanden veel van rsn, het alias van de bassist Thomas Rosen. Vandaag sta ik stil bij twee soloalbums: ‘indistincion #1’ en ‘indistincion #2’ en morgen komen drie samenwerkingen aan bod. Met deze twee delen maakte Rosen, zelf eigenaar van het cassette label Momentaraly Records, zijn debuut bij Attenuation Circuit. Volgens Stadlmeier is rsn: “a sound-aesthetic project in the field of tension between drone and ambient, which explores surfaces and depths in space. The music resembles handmade sound sculptures that build, shift and dissolve in the moment”.

Beide delen van dit tweeluik zijn verder onderverdeeld in elk wederom drie delen en dus beginnen we in ‘indistincion 1.1′ met een aanzwellende sfeervolle klanknevel, gecreëerd met de elektrische basgitaar en aanvullende elektronica. Verder gebeurt er aanvankelijk eigenlijk niet veel, ja, die klanknevel verandert geleidelijk wat van kleur, maar dat is het wel zo’n beetje. Pas rond de tiende minuut zwelt de muziek heel geleidelijk aan, als een enorme golf, tot een oorverdovend geraas. We worden hier overspoeld door geluid, tot het vrij onverwachts uitdooft. In ‘1.2’ zit wat meer dynamiek. hier horen we een constante duistere drone, aangevuld met dynamische klankgolven. Tot ook hier weer alles samenkomt in een overdonderend klankpalet. Het meest subtiele is ‘1.3’. Hier duistere, vliedende klanken, de basgitaar is duidelijk te horen. En mooi hoe Rosen ook nu weer na enige tijd het volume laat toenemen, een paar oorverdovende klankerupties volgen.

‘Indistincion 2’ vangt wederom aan met een verdichte, sterk stromende klankmassa. Zoals bij deze muziek gebruikelijk, we hoorden het ook al in het eerste deel, is van ritme is geen sprake en van melodie al helemaal niet, maar gaat het in plaats daarvan om het spelen met klank. Rond de zesde minuut neemt het volume ineens af en krijgt het geheel een meer sfeervol karakter. ‘2.2’ wijkt af van wat we tot nu toe hoorden. Het lijkt of Rosen hier gebruik maakte van bekkens – is dat wat we op de foto zien? De klanken die we hier horen stromen, hebben daar in ieder geval veel van weg. Verder een prachtig stuk, zonder meer één van de hoogtepunten van deze twee albums, mooi hoe Rosen hier een bijzonder sfeervolle klankwereld weet op te bouwen. In ‘2.3’ valt aanvankelijk het lage volume op, een soort van mist hangt er, maar wel van het duistere soort, indringend en constant. En dan begint het iets verderop te stromen, eerst nog vrij bescheiden, maar gaandeweg steeds sterker, de dynamiek neemt weer toe en Rosen stuwt de muziek wederom op tot een stevige, constant klinkende drone. Uiteindelijk keren we weer teug naar de rust van het begin, de cirkel is rond.

Beide albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp: