De pianist Reinhold Friedl is de afgelopen decennia uitgegroeid tot een invloedrijk musicus, zowel binnen de hedendaags gecomponeerde muziek, onder andere met zijn ensemble Zeitkratzer, als binnen de experimentele en geïmproviseerde muziek. De duo Cd’s die hier vandaag en morgen centraal staan, horen vooral thuis in die tweede categorie, al hoor je de invloeden van de hedendaags gecomponeerde muziek er zeker in terug. Vandaag besteed ik hier aandacht aan ‘Lichtung’, dat Friedl maakte met Martin Siewert, verschenen bij Karlrecords, dat veel werk van zowel Friedl als Zeitkratzer uitbrengt en aan ‘Strata & Spheres’ dat Friedl maakte met Gwennaëlle Roulleau en dat als download verscheen bij Room40.

De klankwereld van de drie delen waar ‘Lichtung’ uit bestaat, wordt voor een groot deel bepaald door de gitaar en elektronica van Siewert. Het langste stuk, het bijna vijfentwintig minuten durende ‘Genese’ vangt aan met disruptieve noise geluiden waar opvallend weinig structuur in te ontdekken valt. Verderop aanzwellend tot een heuse wervelwind aan klanken die plots stilvalt, waarna de afgewogen aanslagen van Friedl weldadig aandoen. Siewert zorgt intussen voor een hierbij passend ingetogen klanklandschap, iets wat een bijzondere spanning geeft aan het geheel. Heel geleidelijk, zo ongeveer vanaf de tiende minuut begint de muziek weer wat meer dynamiek te krijgen en neemt de spanning wat toe, met name door de duistere klanknevels van Siewert. Maar al met al verandert er relatief weinig, de twee beperken zich in dit stuk tot dat spannende, maar ook vrij abstracte klanklandschap. Het vrij korte ‘Gestade’ kent eenzelfde klankwereld, maar ‘Gesichte’ begint juist weer vrij heftig, alleen nu door krachtige aanslagen van Friedl en experimenteel gitaarspel. Verderop loopt de dynamiek weer even op tot grote hoogte, om daarna weer terug te zakken tot die spanningsvolle en ontregelende constellatie van het begin.

Roulleau bedient zich louter van elektronica. Passend bij wat we gewend zijn van Room40 is dit een nog meer ingetogen album dan ‘Lichtung’. We horen in opener ‘Tectonique’ water stromen en een enkele bescheiden pianoaanslag, een combinatie die verderop nog aan kracht wint en tevens abstracter wordt. Een ontregelende klanknevel trekt hier door de kamer, het intieme karakter van het eerste deel van dit stuk wordt vakkundig om zeep geholpen. Het begin van ‘Papillon’ klinkt met zijn noise direct al ontregelend, of de twee hier op een oude radio een zender aan het zoeken zijn. Verderop komt er iets meer kleur in, iets dat niets af doet aan het ontregelende karakter. In ‘Entre les Vides’ valt de meeslepende maar bijzonder trage ritmiek op, die de noise-achtige klankwereld hier begeleidt. Halverwege doet het stromende water weer zijn intrede, begeleid door al even ingetogen pianospel. Intieme klanken die zich ook nog eens verderop richting de stilte bewegen. In ‘Frottements’ zijn het de snaren binnen in de piano die door Friedl worden ingezet en met behulp van Roulleau aan een spookachtig klanklandschap bijdragen. Halverwege verandert de muziek wat van karakter en kruipt er ook meer dynamiek in, maar het geluid van die snaren blijft het meest opvallende.

Beide albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp: