De uitgebreide catalogus van Attenuation Circuit en de snelheid waarmee Sascha Stadlmeier hier nieuwe albums uitbrengt, noopt mij om voorlopig maar even bij dit label aan te haken. Een paar dagen geleden kwam hier de compilatieserie THING voorbij, vandaag besteed ik aandacht aan het vierde deel van ‘r I ɘ’. Het verschil zit hem erin dat deze serie bestaat uit samenwerkingen tussen in elektronica gespecialiseerde musici, in voortzetting van een festival dat Stadlmeier tussen 2016 en 2021 jaarlijks organiseerde. Op dit vierde deel vinden we er vijf Eén van die musici is Anja Kreysing, waarvan eerder vorig jaar bij hetzelfde label ‘ORTmx’ verscheen. En dat is op zich wel bijzonder, want vrouwen zijn in dit genre nog altijd zeer in de minderheid. Iets wat ook weer blijkt uit dit vierde deel van ‘r I ɘ’, waarop zij volgens mij de enige vrouw is.
We beginnen dit album met fourthousandblackbirds, Chelidon Frame en Terbeschikkingstelling die samen het tweeluik ‘Non au dégriffage I Atarassia I Bombardonmentsouplesse’ opnamen. Achter fourthousandblackbirds gaat Dominic F. Marceau schuil, die zich verder nog van een hele trits andere aliassen bedient, achter Chelidon Frame Alessio Premoli en Terbeschikkingstelling is het duo Volker Bauland en Emiel ten Brink. Voor de muziek maakt het natuurlijk niets uit, die is te plaatsen in het genre van de dark ambient, met zijn duistere, verontrustende klanknevels. Rond de vierde minuut slaat dit om in het vrij heftige geluid van stromend water, dat alle andere klanken overstemt. Mede hierdoor, maar ook door de nodige veranderingen verderop blijkt dit een opvallend afwisselend stuk, met de verontrustende zwaarte als gemeenschappelijke deler. Voor het tweede stuk ‘0412W diachronic(ally) a-typical’ tekenen de eveneens louter onder hun alias bekende Zumaia en Teth Sin en het uit Utrecht afkomstige Lärmschutz, bestaande uit Stef Brans op gitaar en Rutger van Driel op trombone, bas en elektronica. Het stuk begint met veldopnames van gesprekken en mondt al snel uit in een ondefinieerbare kluwen van verschillende geluiden, met wel een zeer herkenbare Van Driel op trombone, duidelijk geïnspireerd door de free-jazz. Siegfried Kärcher, {AN} EeL, is Neal D. Retke zijn echte naam? En DzEta, ofwel Nico Dzeta maakten een titelloos stuk. Een bijzondere gevarieerde klankwereld creëren de drie musici hier. Dan is het tijd voor ‘noDarp’ van Kreysing, Philippe Neau en Hans Castrup. Een al even bijzondere klanksculptuur schotelen deze drie ons voor, alleen nu subtieler en met een prachtig ingetogen slot. Een bijzonder ingenieus geconcipieerd stuk. Tot slot klinkt ’20th Century Throw-Up’ van Wilfried Hanrath en Jacob Audrey Taves, waarmee we een totaal andere wereld betreden. Popmuziek, maar dusdanig bewerkt dat het experimentele noise wordt, een overdonderende luisterervaring!
Als basis voor het uit vier delen bestaande ‘ORTrmx’ diende veldopnames gemaakt in de voormalige Oxford barracks, ofwel de Flakkaserne in het Duitse Münster. Kreysing combineerde deze opnames met veldopnames gemaakt op andere plaatsen en vermengde dit met elektronische geluiden en dat van haar accordeon tot een serie bijzondere geluidssculpturen. In het eerste deel horen we geknisper, geritsel en duistere klanknevels, alsof er uit iedere hoek iets kan opdoemen. Spannende klanken. Hetzelfde geldt voor het tweede deel, al vallen hier ook nog de belletjes op, die een zekere lichtheid met zich meebrengen. Al overheerst ook nu het industriële karakter. Lekkage in die oude kazerne, dat is wat we meekrijgen in het derde deel, gecombineerd met het geluid van krekels. Een bijzonder klankfestijn creëert Kreysing hier, verderop weer aangevuld met unheimisch gekraak. In het vierde deel staat een soort van misthoorn centraal en verder uiterst duistere klankgolven en voetstappen, een geluidswereld die duidelijk breekt met het voorgaande.
Beide albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
