De Zweedse componiste Anna-Lena Laurin, ze kwam hier eerder voorbij met twee albums, is het type componist dat regelmatig de inspiratie voor het werk uit de directe omgeving haalt. Voor haar geen wiskundige modellen, maar de (soms bittere) realiteit. Dat bleek al uit de twee vorige albums, ‘Quests’ en ‘Shards of Time’ en het blijk uit de vier stukken die samen het onlangs bij Vanguard Music Boulevard uitgekomen ‘Orchestral Works’ vormen.
Trompetist Chad McCullough ken ik met name vanwege zijn samenwerking met de Belgische toetsenist Bram Weijters. Sinds 2009 kennen ze elkaar en als duo maakten ze inmiddels twee albums, ‘Feather’ en ‘Pendulum’, die beiden ook hier voorbij kwamen. Het was ook Weijters die mij op het bij Outside in Music verschenen ‘Forward’ attendeerde, het nieuwe album van McCullough dat hij maakte met pianist Rob Clearfield, bassist Matt Ulery en drummer Jon Deitemyer. Tot zover een klassiek trompet kwartet ware het niet dat McCullough op een drietal stukken een vijfde man toevoegde, Ryan Cohan, die we in de weer horen met keyboards en elektronica en daarmee een extra element inbrengt.
Onder de titel ‘Paolo Conte, Via Con Me (It’s Wonderful)’ maakte de Italiaanse regisseur Giorgio Verdelli een prachtig portret van zijn landgenoot Paolo Conte. Al een halve eeuw verovert deze pianist en zanger overal ter wereld de harten van zijn luisteraars. Met zijn bijzondere stem, mede gevormd door het overmatige roken en muziek die balanceert tussen jazz, volksmuziek, het chanson en pop is deze inmiddels 84-jarige musicus uitgegroeid tot een icoon. Verdelli kreeg ruim toegang tot het persoonlijke archief, resulterend in een schat aan archiefbeelden en laat de man en menigeen die hem kent en met hem heeft gewerkt uitgebreid aan het woord.
Het zijn de opnames van het allerlaatste concert dat de wereldberoemde gitarist Larry Coryell gaf. Om precies te zijn, op 24 januari 2017 in de Belijnese Philharmonie, als onderdeel van de serie “Art of Duo”. We horen hem samen met die andere grootheid op de snaren, de Belg Philip Catherine en in een aantal nummers met trompettist Paolo Fresu, pianist Jan Lundgren en bassist Lars Danielsson. ‘The Last Call’ verscheen bij het Duitse ACT Music, dat regelmatig opnames van jazzconcerten in de Berlijnse Philharmonie uitbrengt. Het was zeker niet het eerste treffen tussen deze twee gitaristen. Ze kennen elkaar al een halve eeuw en maakten eind jaren ’70 samen reeds een tweetal albums.
Twee jaar geleden verscheen het titelloze debuut van het nieuwe trio van saxofonist Joe Lovano, het Tapestry Trio. Onlangs kwam, wederom bij ECM Records, het vervolg uit: ‘Garden of Expression’. De samenstelling bleef ongewijzigd en dus vinden we naast Lovano de pianiste Marilyn Crispell en de percussionist Carmen Castaldi. Over het debuut betoonde ik mij meer dan enthousiast, met name vanwege de grote aandacht voor details. De lat ligt bij dit tweede album dan ook hoog. En niet alleen bij ons, Lovano zelf zegt “I hope to inspire the Treasured Moments within us that bring us all together in an global tapestry of love, peace and understanding”.
Noorwegen schijnt leuk wonen te zijn. Niet alleen de Amerikaan Tim Scott McConnell, beter bekend onder zijn alias Ledfoot woont er, ook zijn landgenoot Adam Douglas streek er tien jaar geleden neer. Onlangs verscheen bij Compro Records ‘Better Angels’, het derde studio album van deze singer-songwriter. Recenseren heeft al voordeel dat je nieuwe musici ontdekt, want ook deze man was mij tot voor kort volstrekt onbekend. Toch is Douglas zeker niet nieuw op het toneel, hij werkte al samen met gerenommeerde musici als Jon Bon Jovi, Larry Carlton, Sting, Bonnie Raitt, Vidar Busk, Robben Ford, Kirk Fletcher, Ten Years After, Chris Medina en Michael Landau. Veertig is hij inmiddels en terugkijken gaat er dan bij horen, zo ook op dit ‘Better Angels’.
Nog een trio, maar nu één dat volledig bestaat uit blazers. Het sinds 2009 bestaande Athenia Trio, verbonden aan de Ohio University in het Amerikaanse Athens, wordt gevormd door fluitiste Alison Brown Sincoff, hoboïste Michele Fiala en fagottist Matthew Morris. Voor Navona Records maakten ze ‘Brush Strokes’, met daarop stukken van Clyde Thompson, Alyssa Morris, Zsolt Gárdonyi, Robbie McCarthy, Libby Larsen en Eduardo Grau. Het oudste is van 1953, het meest recente van 2014. Een klein overzicht dus van een halve eeuw werk voor blazerstrio.
Het Trio Accanto heeft een bijna gelijke bezetting als het Kugoni Trio dat hier gisteren aan bod kwam. Hier wordt de saxofoon bespeeld door Markus Weiss en de piano door Nicolas Hodges. Maar als derde lid bezit het Trio Accanto geen viool, maar percussie, in handen van Christian Dierstein. Het zorgt natuurlijk toch weer voor een ander klankpalet. Op het meest recente album ‘Other Stories’, een nieuwe met de muziek van Christian Wolff staat alweer gepland, spelen ze stukken van Helmut Lachenmann, Martin Schüttler, Yu Kuwabara, Martin Smolka en Michael Finnissy. Het is alweer het vijfde album, dat net als de vorige vier, verscheen bij Wergo.
Met een Cd van het Belgische Kugoni Trio ronden we onze serie van Nederlandse en Belgische componisten af. Dit trio, bestaande uit saxofonist Kurt Bertels, violist Nicolas Dupont en pianist Bert Koch nam onder de titel ‘Essence’ voor Et’cetera Records werk op van vijf Belgische componisten: Piet Jozef Swerts, Wim Henderickx, Jeroen D’Hoe, Pieter Schuermans en Mathias Coppens. Een mooi, afwisselend album met vijf substantiële stukken van bij ons niet altijd even bekende componisten.
Het Mark Lewis Quartet mag dan al bestaan sinds 1979, het is daarmee tevens één van de langst bestaande Nederlandse jazzbands, ik had er nog nooit van gehoord. Twee Amerikanen, die hier ooit zijn blijven hangen, saxofonist en fluitist Mark Lewis en bassist James Long en twee Nederlanders, pianist Willem Kühne en drummer Frans van Grinsven. Veel albums maakte het kwartet tot nu toe niet. Op Discogs vind ik alleen het uit 1988 stammende ‘Spirits’. Dat er dan nu ineens nieuw materiaal ligt, mag een klein wonder heten. Alhoewel nieuw niet helemaal de lading dekt. Het kwartet gebruikte de afgelopen tijd, zonder concerten, goed en stofte maar eens wat oud materiaal af, het resulteerde in het onlangs verschenen ‘Naked Animals’, met daarop nooit eerder uitgebrachte studio opnames uit 1990.