Rawfishboys / Heleen Van Haegenborgh & Christian Mendoza (Concert Recensie)
Rataplan, Antwerpen – 25 januari 2018 Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Rataplan, Antwerpen – 25 januari 2018 Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Foch Delpanque is een duo bestaand uit Philippe Foch en Mathias Delplanque. Ze ontmoetten elkaar in 2012 toen Foch voor het Franse Signature label, van Radio France, ‘Taarang‘ opnam met een vijtienkoppig tablas ensemble en een aantal andere musici waaronder Delplanque. Een vriendschap ontstond, Delplanque vergezelde Foch op de Taarang tour en gezamenlijk kregen ze residentie aangeboden bij Césaré in Reims dat het materiaal leverde voor ‘Secret’ dat onlangs verscheen bij Delplanque’s Bruit Claire.
Achter Vilde&Inga gaat een uit Noorwegen afkomstig duo schuil, bestaand uit violiste Vilde Sandve Alnæs en bassiste Inga Margrete Aas. Zij ontmoetten elkaar in 2010 tijdens hun studie aan de Norwegian Academy of Music en besloten om samen een duo te vormen. In 2014 brachten ze hun debuutalbum, ‘Makrofauna’ uit bij ECM Records en onlangs verscheen ‘Silfr’ bij het Noorse Sofa Music. Het is een zeer stemmig album geworden op het snijvlak van hedendaags gecomponeerd en vrije improvisatie en duidelijk beïnvloed door de Noorse volksmuziek.
Een recente Cd met het werk van de Chinees-Amerikaanse componist Ming Tsao, verschenen bij Kairos, bevat allereerst een bewerking van ‘Plus Minus’ van Karlheinz Stockhausen en verder ‘Mirandas Atemwende – Calibans Wundantwort’, de tweede akte van de opera ‘Die Geisterinsel’. De bewerking van het stuk van Stockhausen is in handen van Ensemble Ascolta, onder leiding van Johannes Kalitzke en ‘Mirandas Atemwende’ wordt uitgevoerd door Kammerensemble Neue Musik Berlin, onder leiding van Stefan Schreiber, met de sopraan Tajana Raj als Miranda.
Het is al vaker gezegd. De muziek van Morton Feldman beluisteren, betekent het ervaren van klank in het nu. Niets meer en niets minder. Je valt in het stuk alsof je te laat binnenkomt tijdens een concert dat reeds is begonnen en je valt er weer uit alsof je vlak voor het einde weg moet. En in de tussentijd – en we weten het, dat kan bij de meester lang duren – gebeurt er eveneens nagenoeg niets. Er is geen verhaal, geen doorlopende melodie, geen ritme, kortom geen houvast. Het ‘Trio’ uit 1980 en ‘Piano, Violin, Viola, Cello’ uit 1987 getuigen er wederom van.
Concertgebouw, Amsterdam (Zaterdagmatinee) – 20 januari 2018
Een componist leeft vanzelfsprekend niet in een vacuüm. De gebeurtenissen om hem heen en zeker als dit zeer ingrijpende gebeurtenissen als een oorlog zijn, hebben invloed op zijn werk. De wijze waarop deze gebeurtenissen van invloed zijn, is echter niet altijd gemakkelijk vast te stellen. Een belangrijke vraag daarbij is of we anders naar een compositie luisteren als we de geschiedenis als context erbij betrekken? Waarschijnlijk wel, het is niet gek te stellen dat dit soort wetenswaardigheden onze perceptie bepalen. Of dit altijd terecht is, is weer een geheel andere. De betekenissen die wij nu toekennen aan een compositie zijn er wellicht door de componist nooit als zodanig in gelegd. Het zijn vragen die opkomen aan de hand van het programma van dit zaterdagmatinee waarin het Radio Filharmonisch Orkest onder leiding van de Engelse dirigent Edward Gardner muziek speelt van Leoš Janáček, Béla Bartók en Witold Lutoslawski.
Chassé Theater, Breda (Beaux Jazz) – 19 januari 2018 Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Nationale Opera, Amsterdam – 18 januari 2018
Al tijdens het schrijven van ‘Tristan und Isolde’ had Richard Wagner reeds door dat hij met deze opera met vuur speelde. In het voorjaar van 1859 schreef hij aan Mathilde Wesendonck: “Kind! Dieser Tristan wird was Furchtbares! Dieser letzte Akt!!! – ich fürchte, die Oper wird verboten.” Zover kwam het niet, maar zijn angst was zeker niet misplaatst. Dat blijkt ook nu weer bij deze productie van de Nationale Opera, in de regie van Pierre Audi en met Marc Albrecht op de bok.
Bozar, Brussel – 17 januari 2018 (Europalia)
Aloysius Suwardi is de Harry Patch van Indonesië. Net als zijn illustere collega bouwde Suwardi zijn instrumentarium, gebaseerd op de traditionele gamelan, volledig zelf, op zoek naar nieuwe klanken. In Brussel klonk, voor het eerst buiten Indonesië, het magnum opus van deze componist: ‘Planet Harmonik’. Het vormde tevens een prachtige afsluiting van het muziekprogramma van het Europalia Festival.
De Link, Tilburg – 16 januari 2018
Wat is er logischer dan dat het Haags Saxofoonkwartet dat, op Tom Sanderman na, bestaat uit voormalige studenten van het Koninklijk Conservatorium een programma vult met componisten die eveneens aan dit conservatorium studeerden? Wel zo leuk. Vier componisten staan er op het programma hier bij De Link, alle vier studeerden ze daar in Den Haag bij wie zeker in het buitenland geldt als de belangrijkste Nederlandse componist: Louis Andriessen. Martijn Padding, Calliope Tsoupaki, Yannis Kyriakides en Kate Moore zijn inmiddels bekende namen voor de serieuze liefhebbers en kwamen ook in deze blog reeds meerdere malen voorbij.