Op de drie stukken die samen het bij Another Timbre verschenen ‘Breaths’ vormen, creëert de Italiaanse componist Federico Pozer nadrukkelijk ruimte voor elementen buiten de partituur. In alle drie de stukken speelt de ademhaling van de musici een rol en in ‘Noises’ laat hij nadrukkelijk geluiden van buiten de zaal toe als onderdeel van zijn compositie. Het tekent de man die zowel door de vrije improvisatie als door John Cage is beïnvloed.
Iedere twee jaar organiseert het in Brussel gevestigde Musiques & Recherches het Concours Biennal de Composition Acousmatique, met deelname van zowel componisten als studenten. Tot nu toe volgt op dit concours ook altijd een Cd met daarop de composities. Eerder bespraken we hier het album met de stukken van het concours in 2016, nu besteden we aandacht aan die van 2018.
In de hedendaagse gecomponeerde muziek is de relatie tussen componist en uitvoerder een essentiële. Het mooiste is als er sprake is van een klik, beiden langere tijd met elkaar optrekken, ze elkaars taal leren verstaan. De componist weet wat de uitvoerder kan, wat hem of haar ligt. De uitvoerder kent de taal van de componist, houdt van diens werk. Een mooi voorbeeld van deze symbiose vormt de samenwerking tussen de Deense componist Christian Winther Christensen en het eveneens Deense SCENATET Ensemble. Sinds 2014 werken ze intensief samen en Christensen componeerde inmiddels twee stukken voor dit ensemble, waarvan ‘Chorale’ op ‘Almost in G’, hun gemeenschappelijke album voor Col Legno terecht kwam.
De Singel, Antwerpen – 12 oktober 2019
Etiketten plakken, we hebben het blijkbaar nodig. Maar net zoals Claude Debussy zich hevig verzette tegen het benoemen van zijn muziek als ‘impressionistisch’, hij was tenslotte geen schilder, was Gérard Grisey niet bijster enthousiast over de benaming ‘spectralisme’. Dat was slechts één aspect van zijn werk. Maar niets zo hardnekkig als etiketten, sindsdien staat een hele groep componisten bekend als spectralisten, inclusief de beide andere componisten die het SPECTRA Ensemble hier brengt in De Singel: Luc Brewaeys en Claude Vivier.
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Eigenlijk heb ik niet veel met Nederlandstalige muziek. Toch komt er zo nu en dan een album op mijn pad waar ik een uitzondering voor maak. Dat heeft vaak veel te maken met de kwaliteit van de teksten. Als daar humor in zit, de toon licht absurdistisch en de vocalist(e) originele invalshoeken bedenkt, ben ik om. Vandaar dat ik hier aandacht besteed aan ‘Ongelofelijk fantastisch’ – alleen al die titel – van aanstormend talent Marieke van Ruitenbeek.
Concertgebouw, Amsterdam – 11 oktober 2019
Thomas Adès behoort bij de groep componisten die er tevens een indrukwekkende carrière als dirigent op na houden. In 2011 leidde hij het Koninklijk Concertgebouworkest voor de eerste keer, nadat het orkest in 1995 reeds muziek van hem uitvoerde en dit seizoen zal hij zelfs drie keer te horen zijn, met zijn eigen muziek en die van componisten die hem hebben beïnvloed. Als het concert van gisterenavond daarbij maatgevend is, kunnen we ons nu reeds verheugen op de volgende twee.
Muziekgebouw aan ’t IJ, Amsterdam – 10 oktober 2019
Gisteren nam in het Muziekgebouw aan ’t IJ het Residentie Orkest, onder leiding van Michal Nesterowicz, de Nederlandse première van ‘After the Great War’ van Theo Verbey voor zijn rekening, nadat het eind vorig jaar zijn wereldpremière beleefde in het Finse Tampere. Hier zat het ingeklemd tussen stukken van Benjamin Britten en Ralph Vaughan Williams. Een wat vreemde keuze, zeker voor de donderdagavondserie.
Na twee studio albums en het album ‘Live At The NCH’, dat ik ook op deze blog besprak, kwam het Iers-Amerikaanse The Gloaming onlangs met hun derde studio album voor RealWorld: “3”. Tien nieuwe stukken vinden we op dit album waarop het kwintet wederom put uit de rijke Ierse traditie, zowel qua teksten – die ontleend zijn aan traditionele liederen maar ook hedendaagse dichters – als qua muziek. Een band die bruggen slaat.
‘Air’, verschenen bij ‘A New Wave of Jazz’, is een bijzonder album. Allereerst omdat we Dirk Serries hier voor de verandering eens niet horen op gitaar, maar op klarinet, melodica, concertina. accordeon en harmonica en ten tweede omdat de Duitse elektronica legende Asmus Tietchens met deze klanken aan de haal gaat en er zes nieuwe composities mee creëert. Waardoor wat van Serries is en wat van Tietchens met geen mogelijkheid meer valt te bepalen. Geen probleem overigens.