Via die pianoduo’s kom ik op rietblazer Luc Houtkamp, nog altijd één van de meest originele vertegenwoordigers op deze groep instrumenten, al wendt hij zich tegenwoordig ook regelmatig tot de elektronica. Op ‘At Khoen’s’, vernoemd naar Khoen’s Place op Malta, waar Houtkamp woont en deze opnames gemaakt zijn, horen we hem samen met pianist Alex Maguire. Verder horen we Houtkamp met trombonist Sebi Tramontana, pianist Steve Beresford en drummer en percussionist Martin Blume op ‘Frush’. Beide albums verschenen bij FMR Records.
‘At Koehn’s’ opent met opvallend melodieuze noten, we horen Houtkamp het donker op zijn klarinet koesteren, terwijl Maguire mooie zijpaadjes betreedt. Zo beheerst blijft het echter niet in dit ‘Ħobż biz-Żejt’. Houtkamps kenmerkende expressieve spel doemt in dit vrij korte stuk al snel op. Een werkwijze die we ook tegenkomen in ‘Stuffat Tal-Fenek’ al klinken de twee hier nog net een fractie onstuimiger. In ‘Pastizzi’ overheerst aanvankelijk een ritmiek die wel wat doet denken aan een fanfare, ook al betreft het hier slechts twee musici. Houtkamp is inmiddels overgestapt op de tenorsax en ontfutselt daar vreemdsoortige klanken aan, terwijl Maguire met ritmische loopjes de groove erin brengt. Verderop in dit vrij lange stuk verdwijnt die structuur echter als sneeuw voor de zon en betreden we de abstractie. Abstract experiment dat het tweetal voorzet in het vrijwel even lange ‘Ġebejniet’. Het ene moment botsen de klanken hier genadeloos op elkaar, op het andere moment schurken ze liefdevol tegen elkaar. En met name met dat ingetogen spel weet Houtkamp je als luisteraar te raken, met zijn perfecte instrumentbeheersing en zijn subtiele klank. Het is een lijn die het duo doortrekt in ‘Bebbux’ en ‘Lampuki’, waarbij die laatste ook nog opvalt vanwege de gemankeerde ritmiek die zo nu en dan opduikt. En dan is ineens de melodie terug in ‘Imqaret’, Houtkamp op klarinet produceert ingetogen klanken, spaarzaam begeleid door Maguire. Al kunnen de twee het ook nu weer niet laten om de muziek zo nu en dan weer heftig te laten ontsporen. de ingetogen klanken zo nog wat extra accentuerend. Nog een keer klinkt de tenorsax, met heftig ritmische klanken in het afsluitende ‘Bragioli’.
Houtkamp, Tramontana, Beresford en Blume zag ik tot mijn grote genoegen in november 2023 optreden in de onvolprezen PlusEtage in Baarle Nassau. Pure improvisatie daar en natuurlijk ook op de Cd ‘FRUSH’, opgenomen tijdens een concert in de Loft, Keulen, drie dagen voordat ze daar in Baarle Nassau stonden. Die Cd begint met ‘Frap’, waarin de beide blazers speels langgerekte lijnen trekken te midden van explosief vuurwerk van Beresford en Blume. Het levert een spannend ‘gesprek’ op, waarbij de vier musici elkaar soms flink in de weg zitten, terwijl er op andere momenten sprake is van opperste harmonie. Het is blijkbaar maar net hoe hun pet staat. Bijzonder in dit verband zijn zeker de bijdrages van Tramontana die vrijwel constant lijkt te praten door zijn trombone. En verderop gooit Houtkamp met een knetterende tenorsax eveneens een flinke duit in het zakje. Ook in ‘Flusk’ spettert en knalt het, Tramontana en Houtkamp overtreffen elkaar te midden van Beresfords alle richtingen opvliegende pianonoten en Blume verrast met spectaculaire percussieklanken. ‘Fidther’ begint opvallend ingetogen, we horen Houtkamp op klarinet, terwijl Beresford onder de klep vertoeft en Blume het geheel completeert met bescheiden percussie. Ingetogen, maar wel spannend: aan iedere noot hoor je dat het zo niet gaat blijven. Blume’s solo brengt aansluitend de dynamiek, al overheerst ook in het tweede deel van dit vrij lange stuk de rust, met als hoogtepunten het steeds abstracter wordende pianospel van Beresford en die spannende solo van Tramontana. In het bijna even lange ‘Fream’ overheerst het onstuimige weer, botsende klanken, extravagante uitbarstingen. Het titelstuk ‘Frush’ vangt aan met opvallend rustige, maar ook vreemdsoortige klanken. Houtkamp start ‘Fracchen’ met stevige noten op zijn tenorsax, de opmaat van wederom een zeer onstuimig stuk, met verder boeiende solo’s van Beresford en Tramontana. Tot slot klinkt ‘Frizzling’ waarin het kwartet nog één keer laat horen waar het toe in staat is.
‘FRUSH’ is te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
