Meer duo albums vandaag, waarin de piano een grote rol speelt. Vandaag aandacht voor het bij Pias Recordings verschenen debuut van het duo Jef Neve en Teus Nobel, piano en trompet dus. ‘Esho-Funi’ noemden ze hun album, het boeddhistische begrip dat staat voor de eenheid tussen de mens en zijn omgeving. Een titel waarmee het duo wil reflecteren op wat er vandaag allemaal in de wereld in de hand is. Ik zou zeggen dat bugelspeler Joep van Rhijn met de titel van zijn door Poclanos uitgebrachte album ‘Between Fact & Fiction’ in dezelfde richting wijst. Hij nam het op met pianist Yoonseung Cho.

De samenwerking tussen Nobel en Neve dateert van 2017, Nobel trad toen een paar keer als gastmuzikant op tijdens Neve’s tour rond zijn album ‘Spiritual Control’. En ook toen speelden de twee als duo, als een soort van intermezzo. Dat leidde uiteindelijk tot dit live opgenomen album, geen toeval, want beiden achten de interactie met het publiek zeer hoog. Dat beiden elkaar vonden, is overigens niet zo verwonderlijk. Wie de musici kent, weet dat hun stijl prima bij elkaar past. Dat dit een over het algemeen genomen ingetogen album is, zal u dan ook niet verbazen. We beginnen met het titelstuk ‘Esho Funi’, een stuk van Nobel. We horen Neve een paar voorzetten geven, waarna al snel duo spel volgt. Direct valt die mooie heldere toon van Nobel op, die ik in deze blog al vaker roemde. Het stuk maakt tempo, culminerend in een stuwende solo van Neve. Prachtig ook Nobels spel in ‘Floating’, uiterst zacht en ingetogen, slechts door enkele aanslagen van Neve vergezeld. Wederom een bewijs van perfecte instrumentbeheersing, niets zo moeilijk immers als zacht spelen. Het album bevat drie covers, waarvan één, ‘Bluesette’ van wat wellicht de beroemdste Belgische jazzmusicus is geweest: Toots Thielemans. Hier dus geen mondharmonica maar een trompet, ook mooi. Maar een mooie uitvoering, waarmee Thielemans zonder meer recht wordt gedaan. ‘Tin Wedding’ is een compositie van Neve. Hier bemerken we mooi hoe goed de muziek van deze twee bij elkaar past, het had voor mijn gevoel evengoed een stuk van Nobel kunnen zijn, al zullen deze musici daar ongetwijfeld anders over denken. Dit stuk is overigens ook een mooi voorbeeld van het perfecte samenspel dat de twee hier leveren. Bijzonder is ook de uitvoering van ‘Little Sunflower’, een stuk van één van de grootste trompettisten, Freddie Hubbard. Met onder andere een prachtige solo van Neve. De derde cover is een overbekende standard, ‘Here’s that Rainy Day’ van Jimmy van Heusen. Het is Nobel die solo begint, met alle weemoed die de titel in zich heeft, een mooiere versie van deze klassieker is eigenlijk niet denkbaar.

Van Rhijn studeerde aan het Prins Claus conservatorium in Groningen en trok aansluitend naar Amsterdam en in 2012 naar Zuid Korea. Dat verklaart onder andere de samenwerking met Cho. Dit eerste album van dit duo, ‘Fact & Fiction’, komt qua stijl dicht bij ‘Esho Funi’, al bespeelt Van Rhijn natuurlijk een bugel en geen trompet, zijn stijl raakt zeker aan die van Nobel. En ook Cho valt op door zijn warme, gevoelige spel. Neem opener ‘Vergane Glorie’, net als alle andere stukken op dit album van de hand van Van Rhijn, waarin de twee de weemoed van de titel prachtig neerzetten. ‘Zweefmolen’ klinkt wat vlotter en prachtig hoe de twee hier samen dit duet optrekken. In ‘Morgenrood’ kiest het duo voor een al even ingetogen en fragiele aanpak, een stuk dat bewijst dat het ook met Van Rhijns instrumentbeheersing prima in orde is. Natuurlijk klinkt alles op ‘Vertier’ wat vlotter, puntiger. Hier krijg je zo maar zin om de straat op te gaan en in die zweefmolen te kruipen. Cho voelt die sfeer ook prima aan met zijn heerlijke up tempo spel. En toch, ik prefereer die rustigere stukken, zoals ‘Trust’, waarin Van Rhijn dat begrip ‘vertrouwen’ overtuigend in klank weet te vangen en ‘A Lady’, “an attempt to write a romantic song”, schrijft Van Rhijn in het tekstboekje, lijkt me wel geslaagd. Eindigen doen we met een heerlijk vette blues, ‘Wowuwowuwow’, waarin met name Cho zich prima kan uitleven.