Diverse locaties ,’s -Hertogenbosch – 3-5 november 2022
Als er één conclusie te trekken is na drie dagen FAQ Festival dan is het wel dat de noemer ‘elektronische muziek’ een grote diversiteit aan muzikale stijlen en uitdrukkingsvormen in zich bergt. Musici als Stephen O’Malley, Tristan Perich en Beatrice Dillon, om de meest bekende die dit weekend aantraden maar te noemen, hebben het gebruik van elektronica in hun muziek met elkaar gemeen, maar dat is als we het hebben over de muzikale uitingen dan ook wel zo’n beetje het enige.
Op een ander vlak is er wel een rode lijn te ontdekken: we hebben het hier over de meer experimentele artiesten binnen het wereldje, musici die het verrassingselement geenszins schuwen. En alleen al dat zorgde voor een meer dan geslaagd weekend, al was niet iedere set even sterk. Zo viel het optreden van Sote, het alias van de Iraniër Ata Ebtekar, samen met Tarik Barri wat tegen. Het optreden kende zeker een paar sterke momenten, maar de samenhang tussen de diverse delen kwam niet altijd goed uit de verf. De twee maakte dan ook wel gebruik van heel veel verschillende stijlen, van ambient tot dance en van experimenteel tot glamourpop, wat de consistentie lang niet altijd ten goede kwam. Het vrij lange optreden van Stephen O’Malley en Kali Malone was wat dat betreft eigenlijk precies contra. In de net iets meer dan twee uur van hun optreden gebeurde relatief gezien bijna niets. Malone begon op het orgel van de Willem II Toonzaal en was al gauw zo’n minuut of twintig bezig, een eindeloze drone spinnend, toen O’Malley zijn gitaar te lijf ging met een e-bow. De muur van luidsprekers op het podium deed aansluitend de rest. Ruim een uur beukte hij met zijn zware geluiden het publiek murw en iedere keer als je het gevoel had dat veel heftiger niet mogelijk was, bleek je je toch weer te vergissen. Tot aan het eind van de set de gitaarklanken afzwakten en Malone het weer over mocht nemen. Een behoorlijk indrukwekkende geseling aan klanken, die ons ook fysiek niet onberoerd liet.
Naast het optreden van Petter Eldh en Christian Lillinger waar ik eerder verslag van deed en dat weer op totaal andere wijze elektronische muziek definieerde, klonk op vrijdag de tot voor kort voor mij onbekende Ale Hop. Tot voor kort, want onlangs kwam ik het bij Karlrecords verschenen ‘Why Is It They Say A City Like Any City?’ op het spoor, het inmiddels vierde album van Alejandra Cárdenas, de Peruaanse die achter dit alias schuil gaat. Het album nog eens geluisterd, maar dat lijkt in niets op de set die ze vrijdagavond speelde. De enige overeenkomst is dat beiden laten horen dat deze dame uitstekend weet wat ze doet. Tijdens dit optreden werkte ze met gitaar en analoge elektronica, gravend in de wereld van noise, metal, folk en wat er nog meer aan experimentele klanken toe doet. In de gaten houden. Tristan Perich heeft in de afgelopen jaren naam opgebouwd met bijzonder minimalistische elektronische muziek. Bij Perich zit de kracht duidelijk in de herhaling en dus het in trance brengen van de luisteraar. In Den Bosch klonken, ‘Noise Pattern’, ‘Tone Pattern’ en ‘Piano Pattern’. Prachtige stukken, vooral die eerste twee. En wat interessant is aan ‘Noise Pattern’ is dat je je niet eerder realiseerde dat er zoveel verschillende vormen van ruis zijn.
Op zaterdag hoorde ik louter Beatrice Dillon en percussionist Kuljit Bhamra, maar dat was dan ook wel direct een bijzonder sterk optreden. De elektronische percussieve klanken van Dillon gingen hier een bijzonder vruchtbare relatie aan met de akoestische van Bhamra, tot een luisterrijk en bij vlagen fascinerend geheel. Bijzonder was ook de elektronische tabla van Bhamra, waar hij ook samples te voorschijn mee kon toveren, tot groot genoegen van Dillon.
