Gisteren stond ik reeds stil bij het werk van Sascha Stadlmeier, werkend onder het alias EMERGE en zijn albums op zijn eigen Attenuation Circuit. De albums ‘Raumforderung’ en ‘Covalent Radii Revisited’, die laatste gemaakt samen met Hans Castrup kwamen gisteren reeds aan bod. Vandaag richt ik me op de heruitgave van twee oudere albums. Het uit 2018 stammende ‘Maze’ verscheen op Cd, het uit 2012 stammende ‘Quarry’ louter als download. Twee albums waar duidelijk uit blijkt dat de stijl van deze musicus in de afgelopen jaren niet wezenlijk veranderd is.

Zo horen we in het eerste deel van ‘Maze’ – bevattende muziek uit 2014, waarna het album in 2018 uitkwam als cassette – een klanksculptuur die nog het meest wegheeft van een onweersbui, maar dan voortgebracht via noise. Duistere winden, razend over de vlakte maken het allemaal nog net even een stukje erger. Een desolate sfeer heerst er hier, die verderop vorm krijgt middels een combinatie van geluiden die doen denken aan stromend water en van de wind. Het suggereert een plek waar ik niet graag zou verblijven, we noemen deze stijl niet voor niets ‘dark drone’. In deel twee gaan we gewoon verder waar we gebleven waren. Ook hier weer een harde wind, harder nog. EMERGE blaast ons omver. Interessant is verder dat Stadlmeier voor dit album muziek vroeg van mede musici als deep, elektrojudas, Gerald Fiebig, Niku Senpuki, Prinzip Nemesis en  Danijel Zambo, een werkwijze die we overigens wel vaker tegenkomen binnen de elektronische muziek.

Er loopt iets aan in het eerste deel van ‘Quarry’, aan de holle klank te horen bevinden we ons in een enorme fabriekshal. Het dak lekt, daar wordt een voorwerp voortgedreven door de wind, ik hoor het ratelen. Kortom, er gebeurt hier van alles, merendeels redelijk ondefinieerbaar, maar wel spannend allemaal. En zoals gisteren reeds gesteld, is dat zeker een kenmerk van het werk van deze musicus, een constante in zijn oeuvre. Zijn muziek heeft vaak een sterk industrieel karakter, werkend met veldopnames, opnames van akoestische instrumenten en voorwerpen en drones – dat laatste tegenwoordig overigens minder dan vroeger. Zoals ik gisteren eveneens noemde is Stadlmeier tevens werkzaam als fotograaf, de foto’s voor de hoesjes zijn dan ook van zijn hand. En ook daarin herken je die voorliefde voor het industriële en dus het minimalistische, maar ook de voorkeur voor de duisternis en de spanning die daarbij hoort.

Beide albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp: