In deze serie rond de elektronica binnen de gecomponeerde muziek past ook ‘Métamorphoses 2020’, met daarop de complete voorselectie van het Concours Biennal de Composition Acousmatique, dat iedere twee jaar georganiseerd wordt door het in Brussel gevestigde Musiques & Recherches en waaraan zowel gearriveerde componisten als studenten deelnemen. Eerder bespraken we de edities van 2016 en 2018.
Twintig jaar bracht de uit Nieuw Zeealand afkomstige componist Denis Smalley geen nieuw werk uit, zijn laatste album, ‘Scources / Scènes’, verscheen in 2000 bij Empreintes DIGITALes, nu gevolgd door twee albums kort nar elkaar. ‘Portail’ verscheen in december vorig jaar, ‘Vues Spectrales’ komt in februari uit. Het werk van Smalley is vergelijkbaar met dat van Vande Gorne, die hier gisteren voorbij kwam, in de zin dat we ook zijn werk scharen onder de elektro-akoestische muziek.
Annette Vande Gorne is zonder meer één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de elektro-akoestische muziek van dit moment. Zowel in haar rol als componist, duidelijk beïnvloed door François Bayle and Pierre Henry, als in die van professor in akoesmatisch componeren aan het conservatorium van Luik en als artistiek directeur van het gezaghebbende Musiques & Recherches. Onlangs verschenen er twee nieuwe albums met haar muziek, beiden bij het in deze muziek gespecialiseerde Canadese Empreites DIGIALes: ‘Haïkus’ en ‘Illusion’.
Vrijheid is een groot goed, dat beseffen we des te meer nu we aan huis gekluisterd zijn. Maar het kan erger, veel erge. Neem de hoofdpersoon in Luigi Dallapiccola’s opera ‘Il Prigioniero’, slachtoffer van de inquisitie onder de Spaanse koning Philips II, wiens leven eindigt op de brandstapel. Het Danish National Symphony Orchestra, onder leiding van Gianandrea Noseda realiseerde onlangs, samen met het Concert Choir en een keur aan solisten een nieuwe uitvoering voor Chandos Records.
Ondanks het feit dat de componist Bronius Kutavičius van 1932 is en tot de meest prominente componisten van Litouwen behoort, had ik nog nooit van hem gehoord. Wordt zijn muziek hier in Nederland uitgevoerd? Ik ben hem in ieder geval nog nooit tegengekomen. Tot nu dan, want het Music Information Centre Luthania, dat hier onlangs nog aan bod kwam met een album van het Twenty Fingers Duo, bracht twee werken voor koor van hem uit, beiden gezongen doo het Aidija Chamber Choir, onder leiding van Romualdas Gražinis.
Ook de Colombiaan Sergio Cote Barco en de Amerikaan Eric Wong maakten, net als Sergio Mence en Florian Wittenburg die hier gisteren voorbij kwamen, voor Edition Wandelweiser Records een album waarin de elektronica centraal staat. Cote Barco realiseerde ‘Pink Noise(s) in Prime Numbers’, Wong bracht ‘Cognitive Dissonance’ uit. In beide gevallen gaat het om bijzonder experimentele en minimalistische albums waarbij de componisten zich louter tot de elektronica beperken.
Als we het over de menselijke stem in de hedendaags gecomponeerde muziek hebben, mag het werk van Thea Musgrave niet ontbreken. Gedurende haar lange leven, ze is geboren in 1928, heeft ze een bijzonder groot maar ook gevarieerd oeuvre voor de menselijke stem geschreven, met name opera’s en koorwerken. ‘The Voices of Our Ancestors’ dat onlangs bij Lyrita verscheen besteed aandacht aan die laatste categorie. The New York Virtuoso Singers, onder leiding van Harold Rausenbaum horen we in ‘Rorate Coeli’, ‘Missa Brevis’ en het stuk waar dit album zijn titel aan ontleend: ‘The Voices of Our Ancestors’.
In onze serie over elektronica binnen de hedendaags gecomponeerde muziek vandaag en morgen aandacht voor een viertal albums die bij Edition Wandelweiser Records uitkwamen. Vandaag bespreken we ‘En lugar de pensar’ van Sergio Merce en ‘Beyond the Traceries’ van Florian Wittenburg. Morgen komen albums van Eric Wong en Sergio Cote Barco aan bod.
Eind jaren ’40, begin jaren ’50 van de vorige eeuw doet de elektronica zijn intrede in de muziek, niet in de popmuziek, die bestond op dat moment nog niet, maar in de gecomponeerde muziek. Computers, zeker zoals wij die kennen waren er natuurlijk nog niet en componisten maakten dan ook vooral gebruik van bandrecorders. Er werd door voorlopers als Paul Schaeffer, François Bayle, Pierre Henri, Karlheinz Stockhausen en Edgar Varèse letterlijk heel wat geknipt en geplakt. Sindsdien is de elektronica binnen de hedendaagse gecomponeerde muziek, al dan niet in combinatie met akoestische instrumenten, niet meer weg te denken. We zullen daarvan de komende dagen mooie, recente voorbeelden voorbij laten komen. Maar eerst terug in de tijd naar één van de pioniers, Luigi Nono en het onlangs bij Kairos Music op Cd verschenen ‘La lontananza nostalgica utopica futura’.
We blijven nog even bij het koor, als eerste stap in onze serie over de menselijke stem. Wat we nu klassieke muziek noemen ontstaat binnen de kloosters, met als vroegste overgeleverde vorm de gregoriaanse gezangen uit de negende eeuw. Later komt daar wereldlijke muziek bij, die dan vaak over de liefde gaat. Dat is, zie de popmuziek, vandaag de dag nog niet veel anders. Het geldt ook voor ‘Love Fail’ van David Lang dat vorig jaar door Cantaloupe Music werd uitgebracht.