De Belgische tromboniste Nabou Claerhout is aan een opmars bezig. Sterker nog: ze is een ware sensatie. Ik was dan ook bijzonder benieuwd naar haar debuut, ‘You Know’, dat ze onlangs uitbracht via Outhere en waarop we haar horen met gitarist Roeland Celis, bassiste Trui Amerlinck en drummer Mathias Vercammen. Waar is die roem op gebaseerd? En vooral is die terecht?
Gitarist Jeff Parker is al zo’n veertig jaar actief binnen de experimentele jazz scene en dan met name die van Chicago. Sinds 1995 is hij lid van de prestigieuze Chicago’s Association for the Advancement of Creative Musicians (AACM) en hij werkte in de afgelopen decennia samen met zo wat iedereen die er in het wereldje toe doet. Onder andere met de eveneens uit Chicago afkomstige bassist Joshua Abrams, met wie hij te horen is in diens Cloud Script waarvan eind 2020 het naamloze debuut verscheen bij Rogue Art. Eind vorig jaar realiseerde Parker hier ook ‘Some Jellyfish Live Forever’, dat hij opnam met kornettist Rob Mazurek.
Drummer Guy Salamon kwam op mijn pad door het winnen van ‘On the Records’, editie 2018, van de Keep an Eye Foundation. Daar hoort bij dat je een album mag maken, in Salamon’s geval het in eigen beheer uitgebrachte ‘Unfollow the Leader’. Hij was toen net afgestudeerd aan het conservatorium in Amsterdam, iets dat we geenszins hoorden aan dit aantrekkelijke debuut. Inmiddels is het tweede album uit, verschenen bij ZenneZ Records, ‘Creatures! Creatures!, waarop we Salamon wederom horen met zijn octet, verder bestaand uit de trompettisten Alistair Payne en Ian Cleaver, de saxofonisten José Soares en Lucas Martinez, de gitarist Teis Semey, de pianist Youngwoo Lee en de bassist Brodie jarvie.
Willem II Toonzaal (Jazz in Duketown), ‘s-Hertogenbosch – 4 juni 2022
Hoe verklank je sneeuw en ijs? In mijn verslag van ‘The Snow Queen’, de opera van Hans Abrahamsen, die afgelopen zaterdag zijn Nederlandse première beleefde tijdens het NTR Zaterdagmatinee, merkte ik op dat deze componist het antwoord op deze vraag had gevonden. Diezelfde dag hoorde ik ‘s-avonds als onderdeel van Jazz in Duketown Nate Wooley & Columbia Icefield, waarvan hier twee jaar geleden het bij Northern Spy verschenen debuutalbum, ‘Columbia Icefield’, voorbij kwam. En direct al in het eerste stuk laat Wooley horen hoe je een gletsjer, want dat is dat Columbia Icefield in klank giet. We horen hem schuiven, knarsen en piepen.
Anthony Braxton wordt gelukkig steeds vaker ook als componist van hedendaagse muziek gezien en niet louter als saxofonist, actief binnen de vrije improvisatie en de avant-garde jazz. Iets dat hij vanzelfsprekend ook is. Een musicus die deze composities een warm hard toedraagt is gitarist Kobe Van Cauwenberghe. Eerder bracht hij bij All That Dust reeds ‘Ghost Trance Solos’ uit en nu ligt er het bij El Negocito verschenen dubbel album ‘Kobe Van Cauwenberghe’s Ghost Trance Septet Plays Anthony Braxton’, waarop we de composities nr. 193, 255, 264 en 358 horen, slechts vier van de ruim zevenhonderd die Braxton tot nu toe schreef.
De gitarist Peter Tiehuis heeft in de afgelopen decennia een behoorlijke staat van dienst opgebouwd in uiteenlopende groepen en orkesten als The Skymasters, Peter Herbolzheimers Rhythm Combination and Brass, Batida, Till Brönner’s ‘Ballad Joint’, The Wolfgang Haffner Band, The Chris Hinze Combination en Het Metropole Orkest. En natuurlijk zijn er zijn eigen projecten zoals T5, dat hij vormt met pianist Karel Boehlee, bassist Theo de Jong, drummer Jasper van Hulten en percussionist Martin Verdonk. Onlangs verscheen bij ZenneZ Records ‘Heart in Mind’.
Handig hoor, al die streamingdiensten tegenwoordig, maar een echte Cd of LP blijft toch nog steeds de moeite waard, afgezien van dat de geluidskwaliteit veel beter is, is ook de verpakking vaak nog een reden om het fysieke product te kopen. Zeker als we het hebben over ‘Aterraterr’ waarop saxofonist Giuseppe Doronzo de degens kruist met percussionist Pino Basile. Het bij Doronzo’s eigen Tora Records verschenen album is gesneden in een hexagoon, oftewel een regelmatige zeshoek en bevat bijzonder origineel art work.
Op 2 november 2018 stierf de trompettist Roy Hargrove, net negenenveertig jaar oud. In de jaren daarvoor was hij uitgegroeid tot één van de beste trompettisten die de hardbop ooit heeft gekend. Met zijn fijnzinnige spel en zijn charismatische voorkomen waren zijn optredens, hier trad hij bijvoorbeeld meerdere keren op tijdens North Sea Jazz, onvergetelijke gebeurtenissen waarbij hij de luisteraars iedere keer weer wist te boeien. Onlangs bracht Resonance Recordings onder de titel ‘In Harmony’ live-opnames uit, gemaakt in 2006 en 2007, samen met pianist Mulgrew Miller, die reeds in 2013 overleed, ook pas zevenenvijftig.
Richard Comte is multi-instrumentalist, al is zijn primaire instrument de gitaar, componist, producer en eigenaar van het platenlabel nunc. Zijn muziek is te beschouwen als experimenteel, zonder daarbij voor een bepaalde stijl te kiezen. Zo vertoont het recente ‘Traverser noir’ dat hij met stemkunstenaar Sébastien Lespinasse maakte trekken van ambient, in combinatie met spoken word, is ‘Celebration’, dat hij maakte met bassist Alan Silva – hier te horen op keyboards, trompettist Itaru Oki en drummer Makoto Sato vrije improvisatie en heeft zijn solo album ‘à nos fenêtres’ nog het meeste weg van een geluidssculptuur.
Thurston Moore vergaarde roem met de progressieve rockband Sonic Youth en verlegde zijn werkzaamheden de afgelopen jaren steeds verder richting de avantgarde jazz en de vrije improvisatie. De laatste keer dat ik hem in die rol aan het werk hoorde was tijdens het door Sound in Motion georganiseerde Summer Bummer Festival in de zomer van 2019. De opnames van M.A.N., we horen Moore hier met bassiste Farida Amadou en drummer Steve Noble, verschenen enige tijd geleden op LP bij Dropa Disc, samen met die van B.A.N. waarin we Peter Brötzmann horen met dit duo. Samen met mede gitarist Dave Tucker, toetsenist Pat Thomas en drummer Mark Sanders horen we Moore ook in het bij 577Records verschenen ‘Educated Guess, Volume 2’. Tot slot hier aandacht voor het bij Karlrecords verschenen ‘Turkish Belly’, waarop Moore KONSTRUKT versterkt.