De Canadese componist James O’Callaghan was in 2016 één van de genomineerde componisten voor de Gaudeamus Muziekprijs. Gezien het verslag dat ik toen schreef, bleek ik niet bijster enthousiast over de man zijn werk. Dat werd beter toen ik later Métamorphoses 2018 besprak. Ik kom op O’Callaghan omdat bij Ravello Records onlangs, onder de titel ‘Alone & Unalone’ een Cd verscheen met zijn werk, waaronder ‘AMONG AM A’ dat ook klonk tijdens de Gaudeamus Muziekweek.

(meer…)

De Belgische componist Philippe Boesmans is in eerste instantie een componist van opera’s. Sinds 1983 schreef hij er zeven, allen in opdracht van De Munt in Brussel. De laatste, Pinocchio, kwam ook op deze blog uitgebreid aan bod. Tussendoor schrijft Boesmans zijn andere muziek, zoals de drie concerten die hij schreef voor het Orchestre Philharmonique Royal de Liège en die onlangs onder de titel ‘Fin de Nuit’ verschenen bij Cypres-Records.

(meer…)

De Amerikaanse componist Tom Johnson werd vorige maand tachtig jaar. Het was reden voor het Amsterdamse Orgelpark om zijn verjaardag te vieren, iets dat ze ook reeds bij zijn zeventigste en vijfenzeventigste verjaardag deden. Helaas kon ik er niet bij zijn en moet ik het doen met een recente Cd die verscheen bij Edition Wandelweiser Records met daarop het uit 1969 daterende ‘Spaces’ en het uit 1971 daterende ‘An Hour for Piano.

(meer…)

Van de uit New York afkomstige componist Michael Vincent Waller kwam hier vorig jaar ‘Trajectories’ aan bod, een album met werk voor piano en cello. Inmiddels ligt er een nieuwe Cd, ‘Moments’, verschenen bij Unseen Worlds, met hoofdzakelijk werk voor piano solo. Wederom uitgevoerd door R. Andrew Lee, een perfecte keuze voor deze muziek en een paar stukken voor vibrafoon solo, uitgevoerd door William Winant.

(meer…)

The Seattle Symphony bracht onlangs, onder leiding van chef dirigent Ludovic Morlot, een Cd uit met de muziek van de Franse componist Marc-André Dalbavie. Het bevat een ode aan Olivier Messiaen: ‘La Source d’un Regard’ en drie soloconcerten die Dalbavie tussen 2006 en 2013 componeerde. Dat voor fluit, hobo en cello.

(meer…)

Door critici wordt de Franse componist Jean Barraqué begin jaren ’60 gezien als één van de meest veelbelovende componisten van de twintigste eeuw. Als hij in 1973 sterft, 45 jaar oud, is die belofte bij lange na niet ingelost. Nu, ruim een halve eeuw later is daar weinig in veranderd. Zijn bijzonder kleine oeuvre wordt sporadisch gespeeld en echt veel opnames zijn er niet voorhanden. De opnames die pianist Jean-Pierre Collot uitbracht op Winter & Winter zijn dan ook zeker welkom.

(meer…)

In het tweede deel van recensies gewijd aan het werk van de Amerikaanse componiste Catherine Lamb besteden we aandacht aan ‘Point/Wave’, dat net als het ‘Viola Torres Project’, verscheen bij Another Timbre en aan ‘Parallaxis Forms’ dat in opdracht werd geschreven voor het Noorse Ensemble neoN, dat het samen met het door de eveneens Amerikaanse componist Phill Niblock gemaakte ‘To Two Tea Roses’ uitbracht via Hubro Music.

(meer…)

De sinds 2013 in Berlijn woonachtige Amerikaanse altvioliste en componiste Catherine Lamb is aan een gestage opmars bezig. Twee recente albums bij Another Timbre en één bij Hubro Music bieden ons een uitgebreide kennismaking met het idioom van deze boeiende musicus. In deze recensie daarom allereerst het vorig jaar verschenen ‘Viola Torres Project’, waarin we haar, samen met altviolist en componist Johnny Chang, horen in de rol van arrangeur en altviolist, maar ook ieder met een eigen stuk. In een tweede recensie komen dan  ‘Point/Wave’ en ‘Parallaxis Forma’ aan bod.

(meer…)

Componist en gitarist Fredrik Rasten levert met het bij SOFA Records verschenen ‘Six Moving Guitars’ een alleszins boeiend album af. In de vijf delen waar deze compositie uit bestaat, weet Rasten een bijzondere geluidswereld te creëren, werkend vanuit het principe van de reine stemming.

(meer…)