Pianist Dante Boon is een vaste waarde in het Wandelweiser Universum. Hij kwam hier dan ook al eerder aan bod naar aanleiding van het album ‘Beuger. Boon. Susam’. Eind vorig jaar voegde hij wederom twee albums toe – als onderdeel van een twaalftal (!) cd’s die het label in één keer op de markt bracht – met naast een stuk van hemzelf, stukken van Mark Hannesson, Anastassis Philippakopoulos en Rishin Singh.
In november 2019 berichtte ik hier over de live uitvoering van Maxim Shalygins ‘Todos los Fuegos el Fuego, als onderdeel van November Music. Mijn voornaamste kritiek op dit stuk, naast al het moois, was dat ik het te lang vond. Inmiddels is het stuk ook op Cd verkrijgbaar, uitgegeven door het onvolprezen TRPTK. Een goede manier om eens te kijken of we, comfortabel gezeten in de fauteuil, tot dezelfde eindconclusie komen.
Zoals de titel, ‘Poéica del Laberinto’ reeds aangeeft nam de Spaanse componist Alberto Posadas voor zijn uit 2016 / 2017 stammende cyclus voor saxofoonkwartet het labyrint als uitgangspunt. De drie delen ontstonden in nauwe samenwerking met het SIGMA Project dat een bewonderenswaardige uitvoering verzorgt van dit bijzonder enigmatische stuk. Onlangs verscheen een opname bij Wergo.
De altviool is door de eeuwen heen altijd het minder populaire kind geweest in de strijkersfamilie. Kijk naar het aantal concerten en solowerken dat geschreven is voor de viool, of voor de cello en vergelijk dit met het corpus voor de altviool en het verschil springt direct in het oog. Een vreemde zaak en helemaal na het beluisteren van de twee delen ‘The Voice of the Viola in Times of Oppression’ die altvioliste Ásdis Valdimarsdóttir, samen met pianist Marcel Worms vol speelde voor Zefir Records en dat een aantal prachtige stukken voor altviool en piano bevat.
Hoe stel je als musicus een goed programma samen voor een album? Welke stukken van welke componisten combineer je met elkaar? Persoonlijke affiniteit zal een rol spelen, de mate waarin je het stuk in de vingers hebt eveneens, verder zal de platenmaatschappij er ongetwijfeld iets van vinden en houdt je wellicht ook nog rekening met een mogelijk publiek. Deze gedachten overvielen me bij een album met solostukken voor piano van de Russische pianiste Anna Gourari. Het verscheen bij ECM Records onder de titel ‘Elusive Affinity’.
Pianist Francesco Di Fiore, afkomstig uit Palermo, Sicilië is sinds half jaren ’80 een graag geziene gast op de wereldpodia, iets dat hij combineert met het componeren van muziek voor piano, kleine bezetting en orkest. Bij Zefir Records verscheen onlangs ‘Concerto Ostinato’, een album met drie concerten.
De Amerikaanse TV serie ‘Love Is___’, gemaakt door Mara Brock Akil (bekend van Girlfriends, Being Mary Jane en The Game) en Salim Akil, (maakte onder andere Black Lightning) is mij eerlijk gezegd volslagen onbekend. Maar nu de soundtrack door Akira Kosemura in de Cd speler ligt, komt de serie hier nu even aan de orde. De muziek, niet het in Los Angeles spelende verhaal.
Het Duitse Second Editions is een bescheiden label. Tot nu toe verschenen acht albums op cassette, LP of CD en altijd in die zeer sobere, doeltreffende huisstijl van louter zwarte letters op een witte achtergrond. Het gaat om de muziek wil dit label uitdragen, al het andere is ballast. De twee laatste uitgaves, albums rondom Lori Goldston en Roger Tellier-Craig tonen de veelzijdigheid.
In de jaren ’30 van de vorige eeuw schreef Igor Stravinsky een aantal stukken voor viool en piano, in samenwerking met de violist Samuel Dushkin. Soms betrof dat een nieuw stuk, maar veel vaker handelde het om bewerkingen van (delen van) stukken die Stravinsky eerder voor een andere bezetting had gecomponeerd. Violist Bruno Monteiro en pianist João Paulo Santos namen een groot deel van deze stukken onlangs op voor Et’cetera.
Het mooie van het Amerikaanse Parma Recordings en zijn imprints als Ravello Records en Navona Records is dat het een podium biedt aan minder bekende, vaak jonge componisten. Iets dat overigens in veel gevallen ook geldt voor de uitvoerders. Nieuwe muziek ontdekken is hier dus standaard, zoals ook wel bleek uit eerdere recensies. Ook nu weer. Violist Patrick Yim speelde een Cd vol met stukken voor solo viool, allemaal wereldpremières, van vijf componisten die ook nu weer voor mij volslagen onbekend waren.