Piiptsjilling (spreek uit: peep-chilling) is een project van dichter Jan Kleefstra, gitaristen Romke Kleefstra en Mariska Baars en producer en geluidskunstenaar Rutger Zuydervelt. Na de eerste albums in 2008 en 2010 volgden vorig jaar maar liefst drie nieuwe edities waarbij Bernehân als gratis download.
Kevin Verwijmeren, in het dagelijks leven student natuurkunde aan de technische universiteit van Delft, bracht onlangs zijn eerste CD uit als producer van elektronische muziek. ‘It’s The Colour Of A Cloud Covered Sky’ heet deze plaat.
Dit album is volledig gemaakt op de laptop met behulp van het softwareprogramma Logic Pro. Dat werkt kostenbesparend, maar dat is niet de enige reden. Hij legt zichzelf ook graag beperkingen op. Nieuwe muziek ontstaat voor Verwijmeren niet primair door het gebruik van nieuwe instrumenten maar veeleer door het werken met nieuwe ideeën, zoals hij ook opmerkt in een interview (te lezen op de website van Verwijmeren) voor Gonzo (Circus).
De in Berlijn woonachtige Yair Elazar Glotman bracht in 2014 twee opmerkelijke releases uit onder de naam KETEV. Beiden als cassette en als download. De eerste zonder titel en de tweede ‘Singular Stare’ genaamd.
In 2013 werkten Michel Banabila en Oene van Geel samen in het Cloud Ensemble, waarmee zij een EP opnamen. Die samenwerking smaakte naar meer en nu ligt er ‘Music for Viola and Electronics’ met daarop vijf tracks die wellicht nog het beste zijn te betitelen als klankgedichten. Zoals het bij moderne poëzie vaak gaat om de klanken die de zinnen en woorden in zich bergen zo geldt dat hier eveneens.
Het gaat dus om uitbeelden, bijna zoals in een film. Een film die je voor je ogen voorbij ziet lopen als je de muziek hoort. Wat verwacht je bij ‘Dondergod’? Juist: onrustbarende, verstorende elektronica die Banabila voortbrengt op zijn splinternieuwe Doepfer A-100, een analoog modulair systeem, soms met een noise-achtig karakter. Aangevuld met de krassende altviool van Van Geel. Je nekharen gaan er recht van overeind staan.
Rutger Zuydervelt is voor liefhebbers van de muziek, die we gemakshalve met de term ‘elektronica’ aanduiden, geen onbekende. En zeker niet als we zijn meest gebruikte alias bezigen: ‘Machinefabriek’. Het merendeel van zijn werk brengt hij sinds 2004 uit onder deze naam. Werk dat zich het meest kenmerkt door de grote mate van diversiteit: vrij minimalistisch, soms goed passend binnen het Ambient genre. Maar even zo goed werkt hij veel met veldopnames en brengt hij werk uit dat nog het best te karakteriseren is als klank technische experimenten.
Een voorbeeld van dit laatste is het werk ‘Stay Tuned’, dat onder andere tijdens het laatste FAQ Festival in De Toonzaal in ’s-Hertogenbosch te horen was en dat in juni van dit jaar ook op CD is uitgebracht. Dit werk is eigenlijk nog het best te beschrijven als zo’n klank technisch experiment. Het is gebaseerd op het stemmen van een orkest bij aanvang van een concert. Daar wordt meestal de ‘A’ voor gebruikt. Zuyderveld vindt dit, naar eigen zeggen, dusdanig fascinerend dat hij dit moment eigenlijk wil vasthouden. Vandaar dus: stay tuned.
Dirk Serries is een ijverig man, die het ene na het andere project het licht laat zien. Wil je als recensent zijn laatste proeve van bekwaamheid bespreken dan moet je wel heel snel zijn. Mij lukt het niet want The Origin Reversal, waar ik het hier over wil hebben, is al lang weer opgevolgd door enkele nieuwe releases. Niet dat het geen zin meer heeft om over dit album te schrijven. Verre van dat.
The Origin Reversal is verschenen bij het Amerikaanse Projekt label. Het is het label waar Serries vroeger ook zat toen hij werkte onder de naam Vidna Obmana. Met dit album keert Serries dan ook niet alleen terug naar een label waar hij reeds eerder opnam maar ook naar muziek die hij reeds eerder vorm gaf. Niet dat we nu weer een soort Vidna Obmana op herhaling krijgen, daarvoor is Dirk Serries te veel voor gegroeid als artiest.
Er komen vreemde klanken uit mijn luidsprekers. Ik hoor stemmen van winkelende mensen, ruis, een sterk vervormde gitaar en een stem die zingt, maar die ik bijna niet kan verstaan vanwege diezelfde gitaar die er ineens dwars doorheen koerst. Kortom ik luister naar ‘Giant Tadpoles Among Us’.
Dit intrigerende album van Lend Me Your Underbelly, het pseudoniem van Christian Berends, heb ik nu reeds meerdere keren geluisterd en iedere keer vallen er weer andere zaken op. Het is typisch zo’n album waar je maar geen vat op krijgt, omdat alles wat je gewend bent te horen er niet is. En wat je dan wel hoort, dát associeer je nu niet direct met muziek en zeker niet met popmuziek. Maar laten we maar gelijk zeggen waar het op staat: dat maakt deze plaat nu net zo interessant.
En dat komt allereerst door de opbouw van de nummers. Er zit weinig coherentie binnen een song. Net als je denkt er een beetje in te zitten, er grip op te hebben, doet Lend Me Your Underbelly iets totaal anders. De elementen versterken elkaar onderling wel maar de verbinding openbaart zich pas na meerdere keren luisteren.
Le Seul Elément bracht een bijzondere act op het laatste Incubate Festival. De pianist en zanger Matthieu Pellerin trad op in een witte tent waardoor je louter zijn schaduw zag. En hier overheen projecteerde hij dan weer beelden en geen vrolijke, wat een intens, soms verwarrend geheel opleverde. Het maakte zijn toch al indrukwekkende act alleen nog maar mysterieuzer.
Bij het beluisteren van de CD Gin Pleos blijft het visuele vanzelfsprekend achterwege maar dat geeft niet. De muziek is van zichzelf beeldend genoeg. De CD Gin Pleos bestaat uit twee delen en duurt alles bij elkaar krap 30 minuten. En dat is genoeg gezien de enorme intensiteit van de muziek.
Le Seul Elément schotelt ons op Gin Pleos een elektronische klankwereld voor die als soundtrack bij een thriller niet zou misstaan. Regelmatig heftig, dramatisch, soms zelfs bombastisch en pathetisch. Vooral in het tweede deel roept het associaties op met nachtelijke begraafplaatsen onder een volle maan. De tekening op het hoesje laat ons niet voor niets een tekening zien van twee handen die een schedel vasthouden.
Een reis aan boord van een groot ruimteschip zoals we dat kennen uit één van de Science Fiction films is de associatie die je krijgt bij het beluisteren van Systema Solari. Het doet mij bijvoorbeeld qua sfeer denken aan Solaris van Tarkovsky. De titels van de tracks: planeten, helpen natuurlijk mee aan dit beeld maar het is vooral de muziek die je doet geloven dat je door de ruimte zweeft.
De ongewone samenwerking tussen Nadja (Aidan Baker en Leah Buckareff) en Uochi Toki (Matteo “Napo” Palma, Riccardo “Rico” Gamondi, and “Fele”) levert dan ook een hallucinerende ervaring op . Ambient van het ruigere soort, waar Nadja om bekend staat aangevuld met hiphop in een niet bestaande taal, door Uochi Toki. Niet een echt voor de handliggende combinatie dus. Maar de ijle, breed uitwaaierende sound die Nadja produceert gaat op deze plaat op een wonderlijk goede wijze samen met de hiphop en vormt een spannend geheel waarbij de twee stijlen elkaar totaal niet in de weg zitten maar daarentegen juist een meerwaarde aan elkaar bieden. De CD bestaat uit liveopnamen gemaakt in juli 2013 in de Fiscerprais Studio in Pontecurone, Italië.
Mijn eerste kennismaking met de Canadese musicus Aidan Baker dateert van enige maanden terug. Hij was één van de artiesten op het Antwerp Ambient Festival 2014 in Cultureel Centrum De Luchtbal (De volgende editie is op 9 mei 2015, zie de Concertagenda voor meer informatie). Daar speelde hij een soloset onder zijn eigen naam. Dat is minder vanzelfsprekend dan het lijkt want Aidan Baker gaat vele samenwerkingsverbanden aan en brengt met zijn medemuzikanten een constante stroom van nieuw werk uit. ARC, Nadja, Whisper Room, Caudel, overal speelt Aidan Baker een grote rol in. Veel van zijn muziek is overigens legaal via diverse kanalen op internet te beluisteren en te downloaden. Aidan Baker aan het werk tijdens een concert in Casa del poplo in Montreal op 14 juni 2008.