Muziek, wat is dat eigenlijk? Al rond speurend op internet vindt je in ieder geval de volgende definitie: ‘geheel van klanken door stemmen en / of instrumenten’. Volgens die definitie is ‘ROW’ van geluidskunstenaar Andreas Oskar Hirsch dus geen muziek. En toch, zelden zo’n prachtig ritme gehoord als hier. Het ritme van roeien. Want dat is wat Hirsch heeft gedaan, het geluid opnemen van roeiers.
(meer…)
De uit Kyoto, Japan afkomstige Midori Hirano kreeg een klassieke piano opleiding alvorens ze in 2008 naar Berlijn toog en zich daar in de elektronische scene stortte. Ze maakt muziek bij video installaties, films en dansvoorstellingen en vrij werk waarvan het debuut bij Sonic Pieces, ‘Minor Planet’ een voorbeeld is.
De film ‘Tabu: A Story of the South Seas’ uit 1931 was de laatste film van de vermaarde Amerikaanse regisseur Friedrich Wilhelm Murnau. De première maakte hij net niet meer mee. Hij overleed een week eerder ten gevolge van een auto ongeluk. De film, spelend in Polynesië, handelt over de onmogelijke liefde tussen parelduiker Matahi en het meisje Reri, die aan de goden is beloofd. De twee vluchten, maar dat levert allerminst het geluk op. Ze komen op een gekoloniseerd eiland terecht en vallen ten slachtoffer aan uitbuiting door onze beschaving. Dit verhaal en de onverwachte dood van Murnau inspireerde de Franse componiste en pianiste Christine Ott tot het componeren van haar versie van ‘Tabu’.
Weinig musici hebben een zo grote invloed gehad op de ontwikkeling van de experimentele elektronische muziek als de in 2015 overleden Dieter Moebius. Hij was samen met Conrad Schnitzler en Hans-Joachim Roedelius de oprichter van het befaamde Kluster / Cluster en werkte samen met zo goed als iedereen die er in de jaren ’70 toe deed in die krachtige, aan Krautrock verwante elektronische scene.
In het bij elkaar brengen van musici spelen podia en festivals soms een grote rol. ‘On the Silver Globe’, het debuut van het duo Myhr – Marhaug, was er wellicht niet geweest als MetaMorf, een kunstbiënnale in het Noorse Trondheim in 2016 de twee musici geen compositie opdracht had gegeven. De twee musici kenden elkaar al jaren, zo groot is de Noorse experimentele muziekscene nu ook weer niet, maar hadden nog nooit samengewerkt. De opdracht van MetaMorf smaakte echter naar meer en nu ligt er dus ‘On the Silver Globe’.
Eeuwenlang vervolgde de gevestigde Roomse kerk andersdenkenden. ‘Ketters’ werden ze genoemd en een wreed lot was veelal hun deel. In de afgelopen eeuwen verslapte de greep van de kerk echter en kregen andersdenkenden soms wat meer vrijheid. Het woord ‘ketter’ kreeg hiermee een ruimere betekenis. Die van dwarsdenker. Een betekenis die Anne-James Chaton en Andy Moor ook voor hun project ‘Heretics’ kiezen.
De gebroeders Kleefstra, Jan en Romke kwamen hier al eens voorbij. Toen als leden van Piiptsjilling dat zij samen vormen met Rutger Zuydervelt. Inmiddels lig er een nieuw album van de broers, maar nu van dat andere trio dat bekend staat onder de prozaïsche naam Kleefstra/Bakker/Kleefstra en waarin de broers samenwerken met Anne Chris Bakker. Wat gelukkig wel gebleven is, zijn de Friese gedichten van Jan Kleefstra die ook op dit album, ‘Dize’ hun stempel drukken.
Het vorig jaar verschenen ‘Macrocosmos’ is het vierde album dat Michel Banabila en Rutger Zuydervelt, aka Machinefabriek samen uitbrengen. En wederom zit deze eclectische mix van veldopnames, gemaakt in het Poolse natuurgebied Biala Woda, en elektronica vol prachtige muzikale vondsten. De ene keer klinkend als een abstract muzikaal landschap de andere keer speels, ritmisch, zelfs bijna dansbaar.
Het oorspronkelijk uit Noorwegen afkomstige label Miasmah is het geesteskind van musicus Erik K. Skodvin en zetelt inmiddels al weer enige jaren in Berlijn. Skodvin, beter bekend onder zijn alias Svarte Greiner, kennen we ook van een trits samenwerkingen, onder andere in B/B/S waarvan onlangs ‘Palace’ hier nog voorbij kwam. De man heeft echter ook een goede neus voor artiesten die in dezelfde sfeer muziek maken. Lees: dromerige, melancholieke elektronica, soms wat zwaar op de hand.
Jeroen Diepenmaat hanteert een wel heel bijzondere wijze van muziek maken. Hij produceert geen noot, althans niet op de albums die in deze recensie centraal staan, maar kiest er daarentegen voor om letterlijk te knippen en plakken. De titels van zijn drie werkstukken, ‘Knip/Plak’ de nummers 1 tot en met 3, zijn dan ook perfect gekozen. Als basis geldt daarbij de zogenaamde flexidisc, een grammofoonplaatje gemaakt uit slap plastic, ooit bedacht om plaatjes met een tijdschrift mee te sturen in het pre-CD tijdperk. (meer…)