Binnen de wereld van de experimentele elektronische muziek neemt de Canadese gitarist Aidan Baker een bijzondere positie in, al was het maar vanwege zijn overdonderende productie, enigszins vergelijkbaar met die van vakgenoot Dirk Serries. Waar die laatste zich echter steeds meer richt op de free-jazz blijft Baker over het algemeen vrij trouw aan zijn roots: die van de dark ambient en de drones. De laatste maanden bracht hij een aantal albums uit waar het trio centraal staat. Vijf delen ‘Trio Not Trio’ bij Gizeh Records, die hier later aan bod komen; ‘Cast Down and Hunted’, waarin hij samenwerkt met het duo Dead Neanderthals, bij Moving Furniture Records en ‘Thougts of Trio’, waarop we hem horen met Han-Earl Park en Katharina Schmidt en dat verscheen bij Attenuation Circuit.
Dead Neanderthals bestaat uit Otto Kokke op synthesizer en Rene Aquarius op drums, terwijl we Baker hier voor de verandering horen op saxofoon in plaats van op gitaar. ‘Subterfuge’ heet het eerste van twee stukken, een stuk dat geheel voldoet aan waar beiden, zowel Dead Neanderthals als Baker, om bekend staan: loodzware klanken, muren van duisternis, amper variatie en nadere inkleuring, maar oh zo spannend. Nu ja, soms verandert er wel iets in de muziek, maar veel is het niet. Zwelgen dus, in de duisternis, als in een Labyrinth, waarvan de je de uitgang niet kunt vinden. Langzaam dooft het uit, met een slag op de bekkens door Aquarius als slot. Dan volgt ‘Paranoia’, we kunnen de uitgang nog steeds niet vinden!. Een pompend, beukende ritmiek zet het geheel op scherp. Slepende muziek, met een kale, verontrustende klankwereld. En ook hier verandert er gaandeweg niet heel veel, al neemt de intensiteit van dat stomende ritme tegen dat we bijna halverwege zijn wel wat af. Maar dat blijkt slechts een tijdelijke interventie. En dat allemaal terwijl buiten de zon schijnt, op één van de eerste voorjaarsdagen.
Op ‘Thoughts of Trio’ gaat het er minder duister aan toe en is er meer ruimte voor vrije improvisatie en afwisseling. We horen een pulserende ritmiek, dat door Schmidt in ‘TOTone’ wordt gebruikt als decor voor vreemdsoortig ritmische patronen. Verderop voegen zich daar experimentele gitaarklanken bij, je hoort de vingers over de snaren wrijven. Ook in ‘TOTtwo’ overheerst het experiment, al is hier ook zeker sprake van ritmiek. ‘TOTthree’ kenmerkt zich met name door de gebruikte elektronica en het werken met feedback. Hier horen we primair Baker en Park met een aangenaam, maar wel zeer experimenteel snarenspel en is van ritmiek niet echt sprake. In TOTfour’ valt het repetitieve patroon van Bakers bas op, naast de deinende klanknevels die Park en Schmidt creëren. Een relatief rustgevend stuk. Ook in ‘TOTfive’ vinden we een repetitieve ritmiek, alleen nu een hoger tempo. ‘TOTsix’ contrasteert daarmee, hier zorgen de beide gitaristen voor een spannende klanknevel, terwijl Schmidt daar met intiem geknisper op varieert. Ook in ‘TOTseven’, met ruim achttien minuten een opvallend lang stuk, overheersen subtiele klanken, alleen klinkt dit stuk veel abstracter. Afsluiten doen we met TOTeight’, in wezen een voortzetting van ‘TOTseven’, alleen ligt het tempo nu wat hoger. Al met al is dit een voor Baker wat ongewoon album, iets wat overigens eveneens geldt voor Attenuation Circuit.
Beide albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp:
