Mark Alban Lotz – Solo flutes (CD Recensie)
Mark Alban Lotz kreeg vorig jaar een opdracht van het Fonds Podium Kunsten voor tien solocomposities voor fluit. Vervolgens is hij daar, in december 2013 en januari 2014, actief mee aan de slag gegaan tijdens een sabbatical in Berlijn.
Het resultaat van deze periode, aangevuld met een aantal improvisaties die in maart van dit jaar zijn opgenomen, staat nu op de CD Solo Flutes.
Lotz is een virtuoos op de fluit, zo mag de conclusie wel luiden na het beluisteren van dit album. En dan niet alleen op de traditionele dwarsfluit maar op een hele serie fluiten, met als meest bijzondere de contrabasfluit uit PVC waarmee hij op de hoes van de CD prijkt. Hij beperkt zich daarbij niet tot één stijl, maar laat een overtuigende mix horen van jazz, modern klassiek en wereldmuziek. De 17 tracks zijn stuk voor stuk miniaturen: ieder met een eigen vorm en kleur, wat natuurlijk mede bepaalt wordt door het type fluit dat Lotz op dat moment gebruikt. Maar wat eveneens bepaald wordt door de stijl. En de stijlen die Lotz beheerst zijn divers. Soms kiest hij voor avontuurlijke improvisaties: de fluit klinkt dan vaak meer als een snaarinstrument of als een machine. Op andere momenten kiest hij voor meer traditionele, klassiek aandoende melodieën, of voor meer Afrikaans of Arabisch getinte muziek.