Ik kan me niet herinneren ooit eerder een stuk van de uit Baltimore afkomstige componiste Elizabeth R. Austin te hebben gehoord. Toch is deze dame al sinds de eind jaren ’50 actief als componiste, schreef ze inmiddels een indrukwekkend oeuvre bij elkaar en is ze overladen met prijzen. En ‘Window Panes’, uitgekomen bij Navona Records laat horen dat ik wel wat gemist heb. Het is melodieuze muziek, soms met een filmisch karakter, maar zonder dat Austin daarbij de dissonanten schuwt. Iets dat allereerst mooi duidelijk wordt in haar eerste twee symfonieën op dit album, die overigens zeker vanwege hun lengte – beiden rond de twintig minuten – meer weg hebben van symfonische gedichten. In de eerste, met als bijnaam ‘Wilderness’ – naar het gelijknamige gedicht van Carl Sandburg dat handelt over de wildernis in een ieder van ons – speelt bovendien de menselijke stem een grote rol. In de beginmaten roept Austin een sterk beeldende spanning op, met name door krachtige dissonanten. Opvallend is dat Austin hier kiest voor twee vertellers om het gedicht weer te geven, afwisselend Anthony King en Melinda Liebermann. Verder valt op hoe prachtig ze hier muziek en stem met elkaar verweeft. Ook in de tweede symfonie, die de naam ‘Lighthouse’ kreeg en die Austin in 1997 schreef, tien jaar na haar eerste, zitten deze grote dynamische contrasten en valt de grote beeldende kracht op.
Dit overvolle album bevat verder twee stukken voor solo piano en twee liederencycli, waaronder de compositie die de start van haar carrière zou betekenen: de ‘Drei Rilke Lieder’ uit 1957, waarvoor ze zelf de gedichten in het Engels vertaalde. Toen de befaamde muziekpedagoge Nadia Boulanger Goucher College bezocht, waar Austin studeerde en deze liederen hoorde, bood ze haar spontaan een beurs aan voor het Conservatoire Americaine in Fontainebleau waar Boulanger aan verbonden was. Vorig jaar nam Austin ze op voor dit album, zelf achter de piano de sopraan Amanda Kohl en de bariton Christopher Grundy begeleidend. Krachtige liederen waarin Austin, zo jong als ze toen nog was, naar voren komt met een sterk uitgesproken eigen stem. Het album bevat ook ‘Sonnets From the Portuguese’ , op gedichten van Elizabeth Barrett Browning, voor sopraan en piano uit 1988. We horen hier wederom Liebermann, begeleid door Cornelius Witthöft. Intense liederen, waarin het weloverwogen pianospel opvalt en de prachtige zang van Liebermann.
Tot slot klinken twee cycli voor pianosolo, ‘An American Tryptich’ en ‘Puzzle Preludes’, beiden gespeeld door Ulrich Urban. En ook hier valt het beeldende karakter van de muziek op, die altijd gepaard gaat met vaak grote dynamische contrasten en grillige momenten en waarin, en dat hebben we nog niet eerder genoemd, de muziek van dit continent, zowel klassiek als modern, doorklinkt.
Het album is te beluisteren via Spotify:
