Je zou ‘Woman, the Making of’, met twee liederencycli van de Amerikaanse componist Jake Heggie alleen al kopen vanwege de prachtige uitvoering: een gebonden boekje met naast de teksten geweldige foto’s, gemaakt door de pianist en fotograaf Maurice Lammerts van Bueren. Hij is het ook die de sopraan Lilian Farahani begeleidt in ‘Eve-Song’ en ‘At the Statue of Venus’, de twee stukken op dit door Zefir records uitgebrachte album.

Voor beide cycli koos Heggie een vrouw als hoofdpersoon. in ‘Eve-Song’ is dat Eva, volgens de verhalen de eerste vrouw, de oermoeder, waarbij de componist gebruik maakt van een gedicht van Philip Littell en in ‘At the Statue of Venus’ is dat de fictieve Rose, gebaseerd op een tekst van Terrence McNally. “The two women…might not seem to have a lot in common”, maar schijn bedriegt stelt Heggie verder in het voorwoord van het boekje: “They are dealing with what I find most interesting in all the characters I explore through dramatic music: a transformative crisis of identity. Questioning their lot in life in a moment of intensely vulnerable reflection.”

Heggie is een verhalenverteller, zo bemerken we al snel bij het beluisteren van ‘Eve-Song’ en Ferahani leeft zich helemaal uit in haar Eva rol, ondersteund door de foto’s van Lammerts van Bueren waarop we haar in die rol gevisualiseerd zien. Dus daar zit ze bedachtzaam naar die appel te staren, terwijl we haar horen zingen: “Do you want to be like God?” En dan komt natuurlijk die slang in beeld en iedere keer weer verdwijnend. Een gegeven dat Heggie op mooie wijze muzikaal vormgegeven heeft, zijn stijl doet hier soms wat denken aan die van Ira Gershwin.

In ‘At the Statue of Venus’ treffen we Rose, in een museum bij een standbeeld van Venus, wachtend op een blind date. Ze maakt zich druk over haar kledingkeuze, voelt zich onzeker, verzuchtend: “I’m too old for this. I haven’t felt this way since highschool. I’m being judged for all the wrong reasons.” Tja, daar had Eva ook al last van en al die schilderijen helpen ook niet mee, allemaal vrouwen, maar wel gezien vanuit een mannelijke blik. Maar dankzij Farahani en Lammerts van Bueren voelen we met haar mee, horen we haar bij alles vraagtekens zetten. Beiden brengen deze vrouw, in wat gerust een kleine opera genoemd kan worden, prachtig in beeld.

Bekijk hier een impressie van het album: