James Tenney behoort zonder meer tot de belangrijkste componisten van de vorige eeuw. Hij studeerde  onder andere bij Carl Ruggles, John Cage, Harry Partch en Edgard Varèse en zijn muziek is dan ook door hen allemaal beïnvloed. Een nieuw album van Edition Wandelweiser Records, getiteld ‘Acoustic Phenomena / Hymnic Sounds’ zet deze man weer eens even in de schijnwerpers.

Tenney was bovenal een baanbrekend componist, die (mede) aan het begin stond van veel ontwikkelingen die we inmiddels binnen de hedendaagse gecomponeerde muziek als standaard zijn gaan beschouwen: het werken met verschillende toonstelsels, microtonaliteit, algoritmes en spectralisme. Twee stukken bevat dit album, ‘Harmonoum #2’- For Lou Harrison’, uit 1976 en ‘Critical Band for Any 16 or More Sustaining Insturments’, dat Tenney schreef tussen 1988 en 2000. Beide stukken maken goed duidelijk dat de kracht van Tenney’s muziek niet zit in een overdaad van materiaal, integendeel, hij gebruikte meestal het minimale wat hij vervolgens eindeloos oprekte.

Inmiddels zijn we aan het type muziek dat Tenney componeerde wel gewend – ook bij hem immers golven van klank en dichte verglijdende nevels – maar deze man deed dit wel reeds in 1976 en al die experimentele musici die daar nu mee bezig zijn, zijn aan hem dan ook beslist schatplichtig. Maar er valt nog iets anders op. Veel van de hedendaagse muziek in dit genre komt middels elektronica tot stand, maar hier gebeurt alles nog met akoestische instrumenten en het Ensemble OPEN MUSIC Gera voelt zich duidelijk bij Tenneys idioom thuis. Een ander aspect dat kenmerkend is voor de muziek van deze man is de grote mate van subtiliteit. Een aspect dat met name opvalt in de grote rijkdom aan muzikale kleuren en nuances in ‘Critical Band for Any 16 or More Sustaining Insturments’.

Tot slot bevat dit album nog een bonus: ‘Accidental Microtonal Sounds – Together’ van Burkhard Schlothauer. Eén van die hedendaagse componisten die onmiskenbaar door Tenney is beïnvloed. 

Beluister hier ‘Critical Band’: