Een beetje vreemd is het wel, geen vrouw te bekennen in The Moms, of rietblazer Albert Cirera, bassist Asger Thomsen en gitarist Taus Bregnhøj-Olesen moeten er zelf anders over denken. Maar goed, bijzondere namen voor bands treffen we wel vaker aan en uiteindelijk gaat het om de muziek, al ligt juist daar wel een uitdaging. ‘Kalipedia’ heet het debuut, dat bestaat uit één nummer: ‘Kalipedia’.

Ontstemde noise, een overstuurde gitaar, een reutelende sax, of er een vulkaan op uitbarsten staat. Het schuurt aan alle kanten, de grenzen van de schoonheid liggen zwaar onder vuur. Maar het meest bijzondere is dat wat je ieder moment verwacht uitblijft. Die drone van noise en gruis houdt maar aan, de spanning is er één waar je plakjes van kunt snijden. En het is dat je weet dat we hier van doen hebben met rieten – zo te horen vooral een altsax -, bas en gitaar, naast elektronica, zo staat het immers op de hoes en in het persbericht, maar het lijkt er in niets op. Het had net zo goed pure elektronica kunnen zijn. Dat hier conventionele instrumenten op onconventionele wijze worden bespeeld is een understatement. Verwacht dus geen free-jazz – al heeft het daar zeker raakvlakken mee en zeker geen rock of punk –  daar is het veel te monotoon voor. Nee, zoals gezegd, het komt nog het meest in de buurt bij experimentele elektronica.

Te meer daar de ontlading ook na enige minuten nog steeds uitblijft. Die drone wordt geleidelijk een dikke, vette modderstroom van gruis, grind en vette klei. Ergens op een derde van het bijna 40 minuten durende stuk treedt er wat variatie op, blijkt Cirera’s sax ook noten te kunnen blazen en gebruikt Bregnhøj-Olesen zijn gitaar zo waar eveneens om een paar gewone noten op te produceren. 

Dan doemt er ineens een jankend dier op, Cirera op zijn best met tergend geschrei en dat terwijl op de achtergrond de modder gewoon verder stroomt en we zo onderhand in die ontlading helemaal niet meer geloven. Dit kan gerust nog 20 minuten zo door gaan om dan uit te gaan als een nachtkaars. En exact dat is wat er gebeurt. In de tussenliggende tijd zal menigeen die de moeite neemt om de verrichtingen van deze heren uit te zitten zich afvragen of dit nog onder de term ‘muziek’ valt. We pakken Wikipedia er maar eens bij die ‘muziek’ als volgt definieert: “Muziek of toonkunst is de kunstzinnige schikking en combinatie van de klanken van muziekinstrumenten en de menselijke stem om schoonheid van vorm dan wel uitdrukking van emotie te bereiken.” Zo te zien is dit dus muziek, de drie heren schikken hun klanken en er is zeker sprake van emotie. Of er ook sprake is van schoonheid mag u zelf bepalen, boeiend is het in ieder geval wel. 

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: