Natuurlijk, zoals de meeste albums is ook de nieuwe van A-Sun Amissa, het bij de leider Richard Knox eigen Gizeh Records verschenen ‘Black Rain (1)’ als download verkrijgbaar. Je mist dan echter wel de prachtige en zeer ingenieuze verpakking van dit album in stijlvol grijs en zwart, ontworpen door Knox. Kleuren die zo goed passen bij deze stemmige muziek met een duister randje.
‘The Sea’s Collapse’, daar begint dit ‘Black Rain (1)’ mee. Stijlvolle lange lijnen, grijze nevels, een gruizige ondergrond. Muziek die past bij een film waarvan je weet: “dit wordt geen komedie!” Maar wel mooi en indrukwekkend. Verderop komt de piano erbij, een bescheiden repetitief patroon dat maar net overeind blijft te midden van het tumult. A-Sun Amissa is vaak een samenwerkingsverband met Knox als leider, maar hier gaat het om een soloproject. Knox zelf over dit album: “Focusing on a more ambient and cinematic approach, Black Rain offers another texture to the A-Sun Amissa palette”, waarna hij refereert aan de ingrijpende situatie waar musici de laatste maanden in zijn beland om tot slot te concluderen: “we have to find new ideas and forge fresh paths, find new hope, look for ways to do things differently and seek opportunities in these trying times.”
Dreigende wolken vlieden voorbij in ‘Out Past the Dark’, geflankeerd door een ietwat vervormde pianomelodie. Die neemt gaandeweg poëtische vormen aan, te midden van angstaanjagende nevelslierten, tot deze verworden tot een razende storm. Uiteindelijk keert echter ook hier de rust weer terug, in de vorm van een weldadige stroom aan klanken. ‘Plucking Feathers From a Swan Song’ begint waar ‘Out Past the Dark’ eindigt en trekt de ingetogen, filmische lijnen door.
‘Live at HANS III’ is net uitgebracht maar hoort chronologisch voor ‘Black Rain (I)’ . Het betreft hier een liveconcert dat Richard Knox, samen met Claire Knox verzorgde op de derde editie van het H.A.N.S. (Harmonics And Nonadaptive Sounds) Festival in Diepenheim, in oktober 2019. Toen alles nog normaal was, zeggen we dan. De set bestaat uit één lang stuk van ruim een half uur. We beginnen met een geluid dat veel weg heeft van een gigantische stortbui, dan neemt de spanning toe en brengt Claire de bas erin. We horen stemmen van ver, zo te horen wordt er ruzie gemaakt, maar het klinkt amper door. De spanning stijgt, een pregnante drone doemt op, samen met het langzame ritmische geluid van een machine. Wat na bijna tien minuten een rustpunt lijkt te zijn, mondt al snel uit in een inktzwarte passage, alsof iemand dreunend op een gigantisch orgel speelt. Loodzware klanken benemen ons de adem. En dan is het echt stil, halverwege de set. Als een schaduw verglijden de klanken. We horen de gitaar van Richard, de klarinet van Claire, in elkaar verstrengeld. Onverwacht licht na alle heftigheid van hiervoor, met een vleugje folk. Tegen het einde neemt de intensiteit weer toe, keert het oude vertrouwde geluid terug.
Beide albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp:
b
