De Schotse Gayle Brogan heeft sinds half jaren ’90 een positie opgebouwd binnen de experimentele muziek. Eerst met Electroscope, dat ze vormde samen met John Cavanagh en dat psychedelische pop, lofi, drones en folk met elkaar vermengde en aansluitend met haar eigen project, Pefkin. Sindsdien verschenen er albums bij Pseudoarcana, Foxglove, Ruralfaune en Morc. Bij dat laatste label eerst in 2014 ‘Inner Circle, Outer Circle’, in 2017 ‘Murmurations’ en onlangs ‘Celestial Navigations’.

Het westen van Schotland, Ayrshire om precies te zijn, daar liggen Brogan’s wortels. Het album bevat vijf stukken en even zoveel verhalen, waarin het noorden centraal staat. Het ruige landschap, de zee, de mensen en dieren die er met moeite overleven. Met elektronica, veldopnames en akoestische instrumenten als gitaar, viool en harp creëert ze een muzikale sfeer die hier aansluiting bij zoekt. Opener en het nummer waar de LP zijn titel aan ontleent, ‘Celestial Navigations’ gaat dan ook over een oude methode om te navigeren op zee: met behulp van een sextant de stand van de sterren volgen. Het is tevens een nummer met een gastrol voor haar muzikale partner van weleer, John Cavanagh. Stemmige en sfeervolle klankwolken horen we, maar tevens ook een zekere spanning, de duisternis die ons omringt. ‘Tulungusaq’, dat verwijst naar de scheppingsmythe van de Inuit, is wat lichter van toon en te scharen onder synth pop.

In ‘Numenius Borealis’ staat Pefkin stil bij deze inmiddels vrijwel zeker uitgestorven vogel, bij ons bekend onder de naam Eskimowulp. Sterk verdichte klankwolken, lang slepende drones en door synthesizers vervormde zang kenmerken dit krachtige nummer waarin pop en folk elkaar versterken. Met ‘I am John Rae’ verwijst Pefkin naar de op de Orkney eilanden geboren John Rae die halverwege de negentiende eeuw delen van Noord-Canada verkende, waaronder de Arctische kust bij Victoria Island. Een belangrijke rol op dit nummer is weggelegd voor Alan Davidson van  The Kitchen Cynics. Zijn sterk repetitieve gitaarspel combineer prachtig met de engelenzang van Pefkin.

In 2018 werd Brogan gevraagd voor het Øy Festival op Papa Westray, één van de Orkney eilanden. Ze ontmoette daar metaalbewerkster Fiona Sanderson die haar een zelfgemaakte Aeolian Chimes leende, een sculptuur gemaakt van een koperen kom en oude klokken. Op de vrij lange de ode die Brogan brengt aan het Poollicht, ‘Aurora Borealis’, horen we dit bijzondere instrument het meest uitgebreid. De hoge, ijle klanken die met dit instrument te maken zijn, spelen een bijzondere rol in dit zeer intense stuk.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: