Diverse locaties, Den Haag – 2 mei 2015

Ook de tweede dag van het Rewire Festival kende een aantal hoogtepunten. Bijzonder was het concert van Julianna Barwick Expanded in de Oud-Katholieke kerk. Een betere ambiance was voor dit hemelse concert niet denkbaar geweest. Het ‘Expanded’ sloeg op de speciale live editie met vier zangeressen en Maarten Vos op cello. Barwick bracht werk van het album ‘Nephente’  wat te beschrijven is als ijle, etherisch, transcendente muziek. Ze zingt en mixed haar stem over de klanken uit haar keyboard. Middels looping techniek legt ze zo laag over laag, waardoor het net is alsof je een compleet koor hoort. De toevoeging van vier zangeressen bij dit optreden voegde hier nog een extra effect aan toe. Het levert een bijzonder vol en overweldigend geluid op dat nog wordt versterkt door de akoestiek van de kerk. De toevoeging van Maarten Vos verreikt de muziek eveneens. Het voegt het benodigde laag toe, dat een album als ‘Nephente’ van zichzelf mist en zorgt zo voor een melancholische, weemoedige ondertoon. Zo, met zicht op het hoogaltaar, was het bijna een religieuze ervaring en meer schoonheid dan een mens kan verdragen.

Voor het concert van Chris Corsano en Mette Rasmussen is deze kerk minder geschikt. Op de rustige momenten in deze impro jazz sessie voegde de wat holle akoestiek wel het één en ander toe. De speciale geluiden die Rasmussen produceert door diverse blaastechnieken te gebruiken, kwamen hier goed tot hun recht. Wat dat betreft is Rasmussen een talent om in de gaten te houden. Haar creativiteit op de altsax is werkelijk grenzeloos, altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen. De akoestiek brak het tweetal echter op in die momenten dat beiden écht los gingen, vaak aangespoord door Corsano. Op die momenten werd het één muzikale brij. Bijzonder jammer want beiden lieten hier horen veel in huis te hebben voor een spannend concert. Gelukkig is er op 13 mei aanstaande een tweede kans. Het duo treedt dan op in DE Studio, Antwerpen als onderdeel van de OORSTOF serie.

De rest van de avond bracht drie sets in het genre postrock / drone / elektronica die hier alle drie op eigen wijze iets aan toevoegde. Allereerst gold dit voor het trio Yodok III, ontstaan uit de samenwerking van de Zweedse slagwerker Thomas Järmyr en de Noorse tubaspeler Kristoffer Lo, beiden actief binnen de Scandinavische avant-garde.  In 2014 voegde de uit België afkomstige Dirk Serries zich bij dit duo en zo ontstond Yodok III. Sindsdien zijn er twee LP’s uitgebracht, één zonder titel en één met de mooie titel ‘The Sky Flashed, The Great Sea Yearns’. (Klik hier voor mijn recensie). De titel van de tweede LP zegt veel over de muziek die Yodok III maakt en waar ook de set op het festival weer goed inpaste. Het is muziek van de lange adem en met zeer grote intensiteit. Ook deze set begint rustig. Serries bewerkt zijn gitaar met een strijkstok om zo een intense klank te creëren.  Lo zorgt op flugabone voor een bijpassende serene toon, terwijl Järmyr zijn drums zachtjes beroert. Gaandeweg de set wordt de intensiteit en de kracht opgevoerd. Tot je, langzamerhand, steeds verder wordt meegetrokken in een soort van draaikolk. Voor je het doorhebt zit je midden in een orkaan.

Bekijk hier Yodok III live in De Singer, Rijkevorsel:

De soloset later op de avond van Thomas Järmyr laat zien en horen dat deze slagwerker ook prima op zichzelf een publiek bezig kan houden. In een zeer subtiele set laat Järmyr vooral zijn bekkens op zeer subtiele wijze spreken. Door zijn speciale aanslag en close mixing weet hij een bijzonder geluid te creëren. Muziek om bij weg te dromen.

Het concert van Oren Ambarchi met Will Guthrie is de heftigste van deze avond en zeker één van de hoogtepunten van dit festival. Ambarchi is afkomstig uit Australië en van Iraaks-Joodse afkomst, speelde onder andere mee op Sunn O)))’s beruchte album ‘Black One’ en werkte samen met onder andere Greg Anderson, Attila Csihar, Z’EV, Keiji Haino, Keith Rowe, John Tilbury en Jim O’Rourke. Terwijl zijn laatste soloplaat ‘Quixotism’ vorig jaar in de eindejaarslijst van The Wire belandde. De muziek van Ambarchi kent vrijwel geen ritme en geen melodie, maar is veeleer een soort van klankcollage, waarbij hij, met als basis zijn gitaar en met behulp van elektronica, een overrompelende drone weet neer te zetten die je als luisteraar volledig overspoelt. Dit effect wordt nog aanzienlijk versterkt door de krachtige en energieke slagen waarmee Guthrie zijn drumstel bewerkt.

En zo was dit een waardige afsluiting van de tweede dag van dit alleszins geslaagde festival.
Op naar de zesde editie!