In de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw maakte de tango een ware revival door in het land van oorsprong: Argentinië. Onder de benaming ’tango nuevo’. Opvallend is daarbij dat deze stijl altijd direct gekoppeld wordt aan één man, Astor Piazzolla. Onterecht, want hoe groot zijn rol ook geweest is, hij was beslist niet de enige. Het Brusselse kwintet Sonico vult met een tweede album met muziek van Eduardo Rovira, ‘Inédito e Inconcluso’ dan ook een leemte.
In 1959, zo verhaalt Ariel Eberstein in de tekst bij dit album, begon Rovira als arrangeur voor het Octeto la Plata, dat twee jaar later zijn naam veranderde in Agrupación de Tango Moderno. Juist dit ensemble zou een zeer grote rol spelen in de ontwikkeling van de hedendaagse tango. De stukken op dit album stammen van eind jaren ’60, toen Rovira arrangeur was bij de Banda Sinfónica de la Policía in Buenos Aires. Zoals gezegd kreeg Rovira, die in 1980 op 55-jarige leeftijd overleed aan een hartaanval voor de deur van zijn huis, niet de erkenning die hij verdiende. Iets dat alleen al blijkt uit het feit dat dit diverse stukken op dit album nog nooit eerder zijn uitgebracht.
Je hoeft geen tango gek te zijn om Rovira’s muziek te kunnen waarderen. Integendeel: de opener ‘A Marambio Catán’ toont al direct dat de grenzen van de tango ver worden overschreden door deze man zijn creativiteit. Of neem de bloedmooie solo op bandoneon van Lysandre Donoso in ‘A Luis Luchi’, terwijl we gitarist Camilo Córdoba op de achtergrond horen met een eenvoudig, maar zeer doeltreffend patroon. Hier ontmoeten tango, volksmuziek en de romantiek elkaar op prachtige wijze. Violist Stephen Meyer speelt een hoofdrol in ‘Tema Para un Hombre Solo’, puntig begeleid door pianist Ivo de Greef. Ah, dit is pure melancholie en leidt tot aangenaam wegdromen. Duidelijke rtimiek in ‘Simple’ – het enige stuk op dit album dat niet van Rovira is, maar van Osvaldo Manzi – en tevens de gelegenheid om bassist Ariel Eberstein aan u voor te stellen, in het langzame deel zorgt hij met zijn donkere toon voor net dat extra beetje spanning.
En dan heb ik het slechts over de eerste vier stukken van in totaal veertien. Rovira komt daarin naar voren als een zeer veelzijdig componist die uitstekend sfeer in muziek wist te vertalen, maar vooral als een componist die zich niet beperkte tot de tango en daarmee een grotere veelzijdigheid tentoon spreidde dan Piazzolla. Hij schreef krachtige tango’s als ‘Tango Para el Profe’, ‘A Roberto Arlt’, ‘Bandomanía’ en ‘Calle 6’, maar ook meeslepende langzame nummers als het hierboven genoemde ‘A Luis Luchi’, ‘A Evaristo Carriego’ en het bijzondere ‘La Depre’. Eigenlijk vind ik die stukken het mooist, mede door het voortreffelijk spel van Sonico, dat een speciale band met de muziek van deze componist heeft opgebouwd. Trefzeker, rijk aan details en bovenal met intens gevoel. Alles opnemen van die man zou ik zeggen!
het album is te beluisteren via Spotify:
