Het bij NMC Recordings verschenen ‘Spilled Out From Tangles’ is een bijzonder album geworden. Het bevat vier stukken van even zoveel componisten, allen tussen 2016 en 2019 geschreven voor de sopraan Juliet Fraser. En alleen voor haar, we horen haar stem en wat live elektronica en dat is het. Fraser zelf: “This is a disc that invites the listener into an intimate space, to take a seat, perhaps beside the singer, and to pause.”

En dat deed ik. Om te beginnen met de Australische Lisa Illean en haar ‘A Through-grown Earth’, gebaseerd op twee teksten van Gerald Manley Hopkins. Illean creëert een elektronische klankmist, sfeervol en doeltreffend, waar Frasers stem letterlijk uit opdoemt. Een stem die ook weer elektronisch wordt bewerkt zodat het soms lijkt alsof we meer dan één stem horen. Maar het meest knappe van dit stuk is dat de eerder opgenomen instrumenten zo naadloos samenvallen met de stem van Fraser dat grenzen vrijwel niet te trekken zijn. Intussen voert ze ons mee als een traag stromende rivier.

‘Heave’ van de Israëlische Sivan Eldar stamt uit 2018. Eldar schreef het, samen met de Engelse toneelschrijfster Cordelia Lynn oorspronkelijk voor EXAUDI, het vocale gezelschap waar Fraser deel vanuit maakt en bewerkte het aansluitend voor solo stem en elektronica. Volgens hun is het een stuk “that questions the boundaries between matter; between forms…that tells a story of growth”. Dat zit niet enkel in de tekst maar ook in de ietwat onwezenlijk slepende, steeds verder aanzwellende klanken die Fraser begeleiden en die het stuk een bijzonder cachet verlenen.

De Amerikaanse Nomi Epstein liet Fraser, onder de titel ‘Collections For Julliet’ een collectie glissandi opnemen, volgens een gedetailleerde set instructies, om haar aansluitend de ruimte te geven daar zelf een stuk uit samen te stellen. Over het resultaat zegt Fraser zelf: “The sonic result may be surprising: there is nothing remotely mechanical or neutral or cold about this vocal material; rather a great richness emerges through the detail heard at the micro-level.” Ik ben het ermee eens al blijft dit stuk, met zijn eenzijdige gerichtheid op klankkleur een heel bijzondere.

De Engelse Lawrence Dunn was in 2018 één van de genomineerden voor de Gaudeamus Award en voor mij één van de interessantste componisten op het speelveld dat jaar. Hier horen we hem met ‘While We Are Both’, op een tekst van Caitlin Doherty. En ook hier valt op hoe sterk de instrumentale klanken, in dit geval van een synthesizer, onlosmakelijk verweven zijn met die van de zang, tot een prachtig, lucide geheel. Dunn schildert hier waarlijk met klank en creëert een wonderlijk transparante sculptuur.