De samenwerking tussen het Benaud Trio en Luke Altmann, beiden afkomstig uit Australië, gaat terug tot 2007. Inmiddels ligt er een album, Holy Fools, met daarop drie stukken voor pianotrio en één voor cello en piano, waaronder het stuk waar het ooit allemaal mee begon: ‘Prelude to New York’. Muziek die volgens violist Lachlan Bramble doet denken aan “the specious calm of Arvo Pärt touching the melodic wandering and resignation of Schubert.”

Altmann studeerde compositie bij Peter Brideoake aan Adelaide University, waarna hij in 2000 een wekelijks radioprogramma kreeg bij Radio Adelaide, met vooral veel aandacht voor de componisten uit het zuiden van Australië, zoals Angus Barnacle, Alex Carpenter – waar hij Prelude to New York aan opdroeg, Grahame Dudley, David Harris, Alice Keath, David John Lang en Rowen Fox. In 2004 vertrekt hij naar Europa en doet onder andere Nijmegen aan waar hij in aanraking komt met de levendige underground scene, iets wat hem er bij terugkeer in Australië toe brengt om Adelaide’s De la Catessen te gebruiken als locatie voor concerten nieuwe muziek. In de vier jaar erna presenteert hij hier meer dan 200 concerten. Tegelijkertijd werkt Altmann aan zijn eigen composities waarvan we er hier dus vier aantreffen.

De oudste compositie stamt nog van voor zijn reis naar Europa, ‘High and Sovereign Lady!’ voor cello en piano, is van 2003. De titel verwijst naar de uitzinnige adoratie van Don Quichot voor Dulcinea del Toboso. Bedachtzame, ingetogen klanken, pure melancholie. Langgerekte, larmoyante cellobewegingen, voorzichtige pianoaanslagen. Altmann grijpt hier onomwonden terug naar de klassiekers, of er nooit sprake is geweest van  atonaliteit. Het eerder genoemde ‘Prelude to New York’ stamt uit 2007 en gaat over vertrekken en achterlaten: “An aeroplane is heavy anyway, but consider how much weight is attached to notions of home, to memories and relationships, and to emotions.” Altmann weet dit uitstekend te vangen middels donkere aanslagen en een repetitief patroon van de cello. Nog steeds tonaal, maar hier wel met meer spanning, met name als verderop de viool erbij komt met een melodisch patroon en de intensiteit toeneemt.

‘The Sunne Rising’ en ‘Holy Fools’, beiden eveneens voor piano trio, stammen uit 2018. Het eerste baseerde Altmann op een gedicht van John Donne en ook dit stuk kent een sterke, meeslepende ritmiek, nu van de piano, terwijl viool en cello op intieme wijze om elkaar heen cirkelen. Met ‘Holy Fools’ zijn we weer terug bij de twee figuren uit Cervantes’ beroemde boek. Zie ze staan op de omslag van dit album, ooit vereeuwigd door Gustave Doré. Weer zo’n repetitief pianopatroon, samen met een melancholiek klinkende melodie van cello en viool.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: