De componiste en pianist Angelina Yershova kwam hier reeds twee keer eerder voorbij. In 2017 besteedde ik aandacht aan ‘Resonance Night’ en vorig jaar aan de opvolger ‘CosmoTengri’. Onlangs verscheen ‘Piano Mirage’, inmiddels haar zesde, en wordt het dus tijd dat we deze interessante musicus weer eens in de schijnwerpers te zetten.
Bij ‘CosmoTengri’ viel de maatschappelijke betrokkenheid van Yershova reeds op: “Belangrijk daarbij is het woord ‘Tengri’ in de titel dat uit de mystieke wereld van het sjamanisme stamt en dat staat voor de kosmos, de krachten van de natuur waar wij zo onzorgvuldig mee omgaan”. ‘Piano Mirage borduurt hierop voort maar dan door het volledig om te draaien. Hier droomt ‘Miss Green’ van een perfecte en harmonieuze wereld waarin de mens in contact staat met de natuur. Mooi verbeeld middels de krachtige tekening op de hoes. We beginnen onze reis dan ook met vloeiende pianoklanken, ietwat classicistisch van toon en Yershova’s klassieke achtergrond verradend: ‘Miss Green’. In deze tijdloze opgewektheid is alles mogelijk. In ‘Fluid Rainbow’, in een hoger tempo en ‘Light Mirage’ bouwt Yershova verder aan haar onbegrensde droomwereld. De piano is hierin leidend, gestoffeerd met elektronica wat het geheel extra cachet geeft. En ja, de muziek is zowel kleurrijk als redelijk zoet.
In ‘Desert Mirage’ slaat de sfeer gelukkig om. In de toelichting schrijft ze: “Where am I? It is dark all around. Fear enters my lungs. It is an icy darkness, and I am walking, without knowing where or why. It is impossible to see anything, there is no right or wrong direction, there is no reason why, nothing has any sense anymore.” Ze verklankt het middels krachtige aanslagen in het laag, lang resonerende klanken, een duistere ondertoon en een meeslepend melodisch patroon. Dit ‘Desert Mirage’ blijkt echter een eenmalig intermezzo want in ‘Bluvis Blu’ en de daarop volgende stukken pakt Yershova de eerder gesponnen draad weer op.
Gaandeweg dit album met al die al te onwaarschijnlijke wendingen in het verhaal, het is tenslotte een droom, bemerk ik dan ook dat al die vrolijke, opgewekte pianomuziek mij iets te veel wordt. Als in ‘Lost in Emotions’ dan ook nog eens violist Manfred Croci te horen is met zo’n typische mierzoete ‘klassieke’ vioolklank houd ik het niet meer uit. Het is niet alleen dat ik de scherpe randen mis, de verontruste klanken, de duistere wendingen die haar eerdere twee albums kenmerkten, het is meer. Hoe zeer Yershova ook haar best doet, dit is in het beste geval een slap aftreksel van wat in de afgelopen eeuwen al zo vaak is gedaan, maar dan op een hoger niveau. Meer dan bij die vorige twee is dit voor mij dan ook filmmuziek. Hier moeten de beelden het verhaal dragen en kan de muziek hooguit ondersteunen. Zonder die beelden beklijven deze composities niet, daarvoor zijn ze te eendimensionaal, voegen ze te weinig toe.
Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp:
