Sivan Silver-Swartz behoort bij de groeiende groep componisten die zich ophouden op het snijvlak van hedendaags gecomponeerd, improvisatie,  geluidskunst en het maken van installaties. Het bij Edition Wandelweiser verschenen ‘Untitled 6’, zijn tweede uitgave na een cassette uit 2018, is daar een prachtig voorbeeld van: Silver-Swartz legde de basis, maar biedt de musici alle ruimte er hun eigen ding aan toe te voegen.

Silver-Swarz, geboren 1993, komt uit Columbus, Ohio, waar hij compositie studeerde aan het Oberlin Conservatory of Music, waarna hij voor zijn master naar het California Institute of the Arts verhuisde, studerend bij Michael Pisaro en Wolfgang von Schweinitz. Een opleiding die hij vorig jaar voltooide. Veel informatie is er nooit te vinden op de pagina’s van Wandelweiser Records en ook de website van Silver-Swartz werpt geen verder licht op dit stuk. Wat me wel trof was deze opmerking van de componist: “this is a recording of a group of five friends playing music for an hour. they are navigating two charts. One charts things that change and do not return while the other charts things that change but do return. The former has only one path while the latter has infinite. While the charts are things that I made, the paths are things the people playing the music made”.

Allereerst de musici, het zijn er hier vijf, maar Silver-Swartz schreef het stuk voor drie of meer snaarinstrumenten die met een stok worden bespeeld en die zuiver gestemd kunnen worden. In deze uitvoering treffen we violist Nigel Deane, altviolisten Patrick Behnke en Tanner Pfeiffer en de cellisten Tal Katz en Julius Tedaldi, waarbij de instrumentkeuze een aangenaam donkere, ietwat melancholische klank oplevert.

Verder en daar verwijst het citaat ook naar, wordt de groep in twee subgroepen verdeelt. De eerste groep heeft een partituur in de vorm van een schaakbord met in ieder vakje een muzikale aanwijzing, waarbij de volgorde waarin deze aanwijzingen worden gespeeld aan de musicus is overgelaten. Voor de tweede groep is de duur een gegeven, lineair afgebeeld, maar zijn dynamiek en bewegingen weer vrij.  In de praktijk leidt dit tot een stuk waaraan geen duidelijk begin en eind zit, dat geen spanningsopbouw kent, geen melodie en geen ritme. De klanken vlieden voorbij, als wolken aan de hemel, in één langgerekte beweging. Een stuk om bij tot rust te komen.

Beluister hier een eerdere live uitvoering van het stuk door hetzelfde kwintet: