De banden tussen de Zweedse componist Magnus Granberg en Simon Reynell’s Another Timbre zijn, sinds een decennium geleden ‘Ist gefallen in den Schnee’ verscheen, bepaald hecht te noemen. Voor de uitvoeringen troffen we een keur aan musici, maar blijkt Granbergs eigen Skogen de favoriet. Vandaar ook dat het vorig jaar gecomponeerde ‘Let Pass My Weary Guiltless Ghost’ wederom door dit ensemble wordt uitgevoerd.
Het is ook niet de eerste keer dat Granberg in deze blog voorbij komt. Eerder besteedde ik aandacht aan: ‘Nun, es wird nicht weit mehr gehn’, ‘Es schwindelt mir, es brennt mein Eingeweide’ en ‘How Vain Our Frail Delights?’, dat verscheen op ‘Early to Late’. Een aantal zaken blijken daarbij een constante in het oeuvre van Granberg, waarvan er twee direct opvallen. Allereerst vind ik dat de man een goed gevoel heeft voor het bedenken van titels. Bij hem geen ‘untitled’ maar lange, poëtische volzinnen, vaak ontleend aan beroemde voorbeelden, zoals ‘How Vain Our Frail Delights?’, dat Granberg ontleende aan het gelijknamige stuk van William Byrd. Ten tweede schuwt Granberg lange stukken niet, sterker nog: in de lengte ligt zijn kracht, aangezien de muziek van deze componist de tijd nodig heeft om tot ontplooiing te komen.
Jesse Goin doet nog een andere observatie inzake Granbergs werk in het interview op de webpagina van ‘Let Pass My Weary Guiltless Ghost’: “It’s striking to me how present and vital the organic (and sentient) is in your musical world -both in the descriptive language around your process of composition and, to my ears, in the sounds themselves;…Some of the specific qualities in the pooled sounds – their instability, fragility, transience- suggests an organicity and sentience in their net effect, whatever the compositional strategies you employ – and some of the sounds are sentient in a mimetic way – I hear forest creatures!”
Om dit allemaal van elkaar te krijgen, breidde Granberg Skogen uit tot een tentet en dus horen we hier ook weer de vaste gastmusici: Toshimaru Nakamura, Simon Allen, Rhodri Davies en Ko Ishikawa. Terugverwijzend naar de woorden van Goin, horen we in dit nieuwe stuk dan ook duidelijk de akoestische instrumenten, de piano (Granberg zelf) en de cello voorop, maar ook veldgeluiden, elektronisch voortgebrachte geluiden en andere ondefinieerbare klanken, door Granberg aaneen gesmeed tot een verbluffend wonderlijk geheel. Een doorlopende geluidssculptuur van net geen uur waarin de mystiek gevangen in de titel prachtig tot uiting komt
Een deel van de compositie is te beluisteren via Bandcamp. Het album is zowel hier te koop als via Another Timbre zelf:
