Het Nederlandse Boxin’ The Vox benaderde mij onlangs met hun nieuwe album ‘Seven White Horses’, David Plasmeijer, op banjo en luit en gitariste Anne-Lotte Paymans maken Ierse folk. Eerlijk gezegd ben ik meestal niet erg enthousiast over deze goed bedoelde initiatieven waar nogal eens, met alle respect, het amateurisme van af druipt. Tot mijn grote verrassing is ‘Seven White Horses’ echter een behoorlijk sterk en afwisselend album, waarop het duo verder samenwerkt met David Munnelly, Janos Koolen, Adam Shapiro en Jon O’Connell, die ook werken onder de naam The Fiddle Case.
De tien stukken grijpen in hun teksten, gezongen door Paymans en soms Plasmeijer, deels terug op de Ierse traditie, maar bevatten soms ook hedendaagse, actuele thema’s. De opener, het titelstuk ‘Seven White Horses’ is een mooi voorbeeld van het eerste, een oude mythe verklankend. De muziek is enigszins hoekig en puntig, de zang van Paymans strak en overtuigend. Een prima opener. In ‘Keep the Fires Burning’ belanden we in het Hollandse Nieuwkoop, de geboorteplaats van Paymans. Ze zingt erover met intense stem, ondersteund door de tweede stem van Plasmeijer. Dat ze tegen het einde overschakelen op het Nederlands vind ik persoonlijk iets minder geslaagd.
In het intieme Mr. Alzheimer staat Paymans stil bij de gevreesde ziekte: “For you are taking away the sun, creating a cloudy, misty mind.” Alleraardigst is ook de ballade ‘Close’ waarin we het echtpaar in innige samenzang horen, ondersteund door liefelijke, enigszins melancholische akoestische klanken. Een beetje zoet, maar voor deze keer mag dat. En de tekst is mooi met zinnen als:
“And I wonder
Are you a pink cloud in the sky?
Are you a butterfly flying by?
Watching your white roses growing
in our garden
I keep you close
in that heart of mine.”
Boxin’ the Vox is geen duo dat hoog van de toren blaast, nog de pretentie heeft om de traditie een nieuwe injectie te geven of aan de stoelpoten te zagen. Dit zijn vooral intieme, vaak charmante luisterliedjes. ‘Day of Days’ waarin het duo een ode aan D-Day en de soldaten die daar vielen brengt, vind ik dan ook minder geslaagd. Bij zo’n nummer past een zekere rauwheid, een eigenschap die hier echter totaal afwezig is. ‘An Íslitír’, waarin een ode wordt gebracht aan het Ierse landschap, inclusief een mooi instrumentaal intermezzo, past dan ook veel beter. Hetzelfde geldt voor het meeslepende, ietwat bluesy ‘Waiting for you love’ en het vrolijke, up tempo ‘Too Slow’.
Het album is te beluisteren via Spotify:
