Er tussendoor geglipt, die alleraardigste 12″ LP van het pianotrio Lawaai, bestaand uit de Deense drummer Jeppe Høi Justesen, de Belgische bassist Stan Callewaert en de Poolse pianist Kamil Piotrowicz. De titel van het bij het Poolse Howard Records verschenen, ‘Densities, Forces, Intensities’ ontleende ze aan de impressionist Paul Cézanne. Zoals hij probeerde om het onzichtbare in zijn schilderijen zichtbaar te maken, zo probeert dit trio naar eigen zeggen het onhoorbare hoorbaar te maken

Sinds 2017 bestaat dit trio en na een titelloos debuut op cassette is dit hun tweede wapenfeit. En natuurlijk, ook u las hierboven dat het om een pianotrio ging. En dan denken we of aan jazz of aan klassiek. Welnu, Lawaai is geen van beiden. En lawaai maken ze ook al niet, al zitten ze er soms behoorlijk dicht tegenaan. Toeval is die naam echter geenszins, want het is het trio precies hierom te doen: waar ligt de grens tussen geluid en muziek?

Wat we het eerste horen op ‘Densities’ is het slagwerk van Justesen, preciezer de bekkens, dat komt in golven en wordt gelardeerd met onbestemde geluiden uit de coulissen. Dan vult een wolk van klank de ruimte, er wordt hier gewreven, geschoven en gestreken, zodanig dat het bijzonder veel weg heeft van een middels elektronica vormgegeven drone. En toch is het allemaal volledig akoestisch wat hier gebeurt,  bijzonder. We zitten al diep in de achtste minuut als er ineens een noot uit de piano komt via de gangbare weg. Trage aanslagen, dito op de trom met een vilten stuk. Ze wisselen elkaar af, ongelijkmatig. Heel langzaam ontstaat er in het pianospel iets van een structuur, al is van een melodie geen sprake, terwijl we op de achtergrond een continue stroom ruis waarnemen, alsof de versterker het niet helemaal meer doet. Uiteindelijk blijft alleen de piano over, tot ook die heel langzaam uitdooft.

Het relatief korte ‘Forces’ vertrekt vanuit een duidelijk melodisch patroon op de piano, aangevuld met hetzelfde type slagwerk als in ‘Densities’. Callewaert doorsnijdt dit op regelmatige basis met een opvallend rauw geluid, vol explosieve dissonanten. Er blijft zo weinig over van deze al te mooie melodie. ‘Intensitites’ gaat op een bepaalde manier verder waar we met ‘densities’ gebleven waren. Het impressionistisch aandoende pianospel, tegen het melodieuze aanschurkend, in combinatie met onbestemd achtergrondgeluid. En dan komt ook hier Callewaert weer in beeld met zijn snerpende basgeluid. Het lijkt soms wel een jankend dier. Een geluid dat gaandeweg steeds sterker gaat overheersen, die piano steeds verder van het toneel afdrukt. Is dit nog muziek, of is het al lawaai? Laten we het er maar op houden dat het allebei is: muziek van Lawaai!

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: