‘Red Sun Though Smoke’, het laatste album van Ian William Craig zou je goed een muzikaal dagboek kunnen noemen, opgenomen tijdens de bosbranden die de Canadese provincie British Columbia teisterden in augustus 2018, vandaar de titel. Craig verbleef toen in het huis van zijn grootvader – die kort daarvoor met dementie in het verpleeghuis was opgenomen – waar dit album, verschenen bij FatCat Reocords, tot stand kwam.
Een veelbewogen twee weken, want op het moment van Craig’s aankomst bleken de bosbranden zijn tol te eisen. Zijn grootvader kreeg ademhalingsproblemen ten gevolge van de luchtvervuiling en kwam enige tijd later te overlijden. Het waren Craig’s ouders die hem ervan wisten te overtuigen zijn plannen voor een nieuw album niet op te geven, maar deze gebeurtenissen erin te verwerken. Zoals het vaker gaat, kende deze periode ook een positieve gebeurtenis: Craig vond een nieuwe geliefde, die echter wel vrij snel voor vier maanden naar Parijs vertrok wat zo zijn eisen stelt aan een opbloeiende relatie.
Muzikaal heeft Craig altijd al iets gehad met thema’s als verval, herinnering en vergeten. Maar dat het zo dichtbij zou komen…”Every poem pales in comparision to life”, zegt hij zelf en vervolgt met: ““It felt somewhat artificial making disintegrating vocal loops while my grandfather lost more and more of himself, as he had been doing for years. There is no decaying tape loop in the world that can adequately describe it, because how can we know? Confronted with it, it is actually a brutal and cruel thing to slowly lose like that.”
‘Random’ waar het album mee begint is het laatste stuk dat Craig opnam: “I was alone with my thoughts for the first time since beginning to record and I just needed to sing at full tilt for a while….Singing out at the end, without any tape decks or toys to hide behind, I realised that there wasn’t going to be any meaning or moral gleaned from those events, but that the random and the grief and the love and the sorrow experienced over that time were all tied together.” Wat volgt is een serie stukken waarin het verval continu doorklinkt.
De piano in ‘The Smokefallen’ klinkt alsof afkomstig van een oude 78-toeren plaat, inclusief de vervorming die daarbij hoort. Op ‘Weight’ trekt hij deze lijn door, als een singer-songwriter achter de piano, waarvan de klanken maar amper door de rook dringen. In ‘Conx QRN’ gaat Craig een stap verder. Heeft hij hier de verwoestende vuurstorm van de bosbranden proberen te verklanken? De storm aan noise brengt mij in ieder geval in die sfeer. Met ‘Mountains Astray’ keren we weer terug naar muziek die continu zo uit elkaar lijkt te gaan vallen. De piano in het innemende ‘Last of the Lantern Oil’ klinkt dan ook zo vals als maar mogelijk is. Nee, er is niets met uw versterker of Cd-speler aan de hand. Prachtig is ook het zeer intense ‘Supper’, gevolgd door getormenteerde a cappella zang in ‘Far and then Farther’ en ‘Open Like a Loss’. Schitterend ook hoe Craig aan het eind van dit nummer een stevig portie post-rock naar binnen schuift.
Al met al is dit een zeer geslaagd album geworden, een prachtig hommage aan zijn grootvader en een mooi portret van twee bijzonder roerige weken uit zijn leven.
Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp:
