De discografie van de Zwitserse,. sinds half jaren ’80, in noise gespecialiseerde Dave Phillips is bepaald imposant te noemen. Middels de diverse projecten waar hij deel van uitmaakt en zijn activiteiten als solist groeit deze gestaag. Vorig jaar kwamen er weer zes nieuwe albums bij en onlangs lanceerde hij voor Attenuation Circuit ‘Post Homo Sapiens’.

In 1994 / ’95 verbleef Phillips een half jaar in Thailand, daar raakte hij geïnteresseerd in het geluid van kikkers en insecten en middels deze geluiden in het werken met veldopnames. Die interesse in kwetsbare ecosystemen vormt ook het uitgangspunt voor Post Homo Sapiens. Op de achterkant van de hoes staat Phillips uitgebreid stil bij de wijze waarop de mens zich niets aantrekt van de onderlinge samenhang in de natuur en zo zijn eigen leefwereld verwoest, om te besluiten met de rake opmerking: “Nature doesn’t need us.”

Zoals het evenwicht precair is in de natuur, zo is het in ‘biosemiotics’. Een lange drone vol ruis en kraak, waar geregeld noten uit lijken te vallen. Dan doet een bas gedreven ritme zijn intrede en krijgt het stuk diepgang, gevolgd door de toevoeging van een zwaar vervormde zingende stem en ten slotte een lachende Agata Kramcyk. Wat hier het meest opvalt is de zeer verdichte textuur, de muur van geluid die Phillips optrekt. In ‘Stridulated Requiem for Homo Sapiens’ slaat de beklemming toe. De zeer diepe, penetrant klinkende bas, de zeer hoge, zeer scherpe fluittoon, de machinale drone die daar doorheen slipt. Dit is in alles een requiem, één waarbij de rillingen je over de rug lopen. En dan de wijze waarop Phillips al die klanken met elkaar verweeft tot één onlosmakelijk geheel, dit is iemand die zijn instrumentarium tot in de kleinste details beheerst. Dan horen we aan het eind de kikkers, maar zodanig bewerkt dat het meer klinkt als een groep lachende duivels.

De duistere nevels aan het begin van ‘Arthropod Phenotype’ doen je huiveren. Het lijkt wel de soundtrack van een horror film die zich hier ontvouwt. Dan breekt in ‘Metamorphosis’ de zon door, horen we het dierenleven, tegen de achtergrond van een monotoon ritme. Maar niet voor lang, de beklemming neemt geleidelijk weer toe, alsof de wolken voor de zon schuiven. Het is geen gewone regen die er valt in ‘Hydrotropism / Heliotropism’, te gruizig, te dik. Het voelt als vuile regen, zure regen, verwoestende regen. Eindigen doen we met ‘Phytognosophysiology’. Hier intieme pianoklanken, de lang uitgerekte klanken van vocaliste Luzia Razu en wederom dierengeluiden, als stemmen in de nacht die zeggen “We don’t need you, you need us!”

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: