Of The Stone Tapes nu een gelegenheidsproject is of een nieuwe band, heb ik niet helemaal kunnen achter halen. Het bij Attenuation Circuit verschenen ‘Revolutions in the Head’ is volgens mij in ieder geval een eerste proeve van bekwaamheid. Zo onbekend als de groep moge zijn, zo bekend zijn de leden. Mannen en vrouwen die hun sporen ruimschoots hebben verdiend in de meer creatievere uithoeken van het muzikale landschap.
Allereerst de uit Engeland afkomstige Edward Ka-Spel en Philip Knight, ooit de oprichters van het ook echt legendarische The Legendary Pink Dots. Ze maken echter ook deel uit van het vanuit San Francisco opererende Big City Orchestra, waar ze Ninah Pixie en dAS van kennen. Verder levert Frans de Waard een belangrijke bijdrage aan dit album, een man die zich al decennia beweegt in de wereld van de experimentele elektronica, onder andere als Kapotte Muziek. Dat ik hierboven rep over een gelegenheidsproject – of is dit The Stone Tapes gewoon een uitgeklede versie van de Big City Orchestra? – komt omdat dit album een opdracht was van een TV Station in San Francisco. Dat zou overigens jammer zijn, want dit is een meer dan bijzonder album van een al even bijzonder kwintet.
Een soundtrack van een uur, verdeeld over acht stukken. Over de individuele bijdrages lezen we het volgende: “Ninah first prepared her collection of sipsi reed flutes, before bonding at the studio Crumar organ (also a Pixy!), with all it’s stuttering (broken!) idiosyncrasies…… Frans conjured textural movement by mixing multiple cassette players and I-Pad….. dAS experimented with contact mics and sound boards, feeding his computer to his looper….Edward conducted a ballet of custom voice samples and played software synths…..Phil surfed the aether-static world of circuit bent radio, and powered up the analog synth armoury.”
Lees deze opsomming zorgvuldig en beluister dan de muziek, te beginnen met ‘Trapped in the Wall’. Juist, met geen mogelijkheid zijn die individuele bijdrages te onderscheiden in de stroom van klank, opvallend behaaglijk overigens. In ‘A Thousand Decimal Faces’ krijgt door het inzetten van de menselijke stem, natuurlijk uitgebreid bewerkt, het geheel iets bevreemdend. Aansluitend creatieve ruis met een lyrisch aspect. ‘Groudbyte’ heeft een ambient element in zich, als het gaat om de sfeervolle klankwolken, maar spreekt eveneens het duister aan. Het duister dat ten volle naar buiten komt in ‘Crystal Maths’. Zware gitaarklanken, wolken van ruis, zang uit de verten. En is wat we daar op de achtergrond horen een botte tandartsboor? In ‘Shaking Down Bourbon’ gaat het er allemaal weer wat harmonischer en zeker ook sfeervoller aan toe. In ‘The Clock Always Stops At Zero’, valt behalve de wat sombere geluidswereld, het repetitieve element op, recht doend aan de titel. De donkere klankwolken in ‘Ø Zone’ vormen een passende afsluiting van dit boeiende album.
Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp:
