Het vorig jaar verschenen ‘Then Elephant Speaks’ van de Amerikaanse componist Bill Whitley voelt alsof je je in het oog van de orkaan bevindt. Als geen ander weet hij met de twee composities, die het bij Ravello Records verschenen ‘Then Elephant Speaks’ vormen, te midden van alle onrust die ons dagelijks overspoelt, een bijna religieuze verstilling te bereiken.
De titel ‘Then Elephant Speaks’ kwam daarbij niet toevallig tot stand. De olifant staat bij Whitley voor kracht, rust en wijsheid. Dat was het beeld dat de componist had tijdens het schrijven van het titelstuk van dit album. Een stuk dat sterk werd beïnvloed door één van de vele schietpartijen op Amerikaanse scholen, specifiek die op de Stoneman Douglas High School in Parkland, Florida, waarbij er op 14 februari 2018 zeventien doden vielen. De muziek maakt Whitley’s beeld bij de olifant meer dan waar. Bijzonder daarbij is de bezetting. Een kwartet van piano (Elena Talarico), harp (Lucia Foti), vibrafoon (Stefano Grasso) en elektrische gitaar (Francesco Zago) associëren we immers niet in eerste instantie met klassieke muziek. Het blijkt echter perfect te passen. Een ragfijne melodie danst voorzichtig op een repetitief patroon Dan doet de gitaar zijn intrede met een veel ritmischer motief, voegen de harp en de vibrafoon zich erbij en krijgt het stuk heel even vleugels. Maar al zeer snel schakelt Whitley terug naar dat eerste motief. Het is hem duidelijk om die rust te doen.
Het andere stuk op dit alum is ‘The Circles’. Whitley schreef het in 2010 voor piano solo en bewerkte het in 2017 voor piano en elektronica. Eerst de originele versie. Die beschikt over een dwingende poëtische en lyrische kracht, mede bewerkstelligt door de prachtige vertolking door Whitley zelf. De toevoeging van elektronica in de tweede versie, waarin we waarin we Tallarico horen op piano is gelukkig minimaal. Francesco Zago, de gitarist van hier boven, voegt louter wat ruimtelijkheid toe aan de piano. Het stuk wint erdoor aan kracht en krijgt hierdoor iets mystieks. Opvallend is de beperkte lengte van deze compositie. De eerste versie duurt net iets meer dan drie minuten, deze nog geen vierenhalve minuut. Het had best iets langer gemogen.
Tot zo ver het goede nieuws. Want wie heeft bedacht dat ene Shaun Richaud van de beide stukken een remix moest maken? Dit is werkelijk niet om aan te horen en Richaud laat, met zijn bizarre en totaal niet ter zake doende interrupties, niets heel van Whitley’s precaire klankwereld. Nr. 3 en 4 kunt u dus prima overslaan.
Het album is te beluisteren via Spotify:
