De Canadese componiste Anna Höstman heeft inmiddels een aardig repertoire opgebouwd en geniet in haar eigen land dan ook een zekere bekendheid. Componeren doet ze in het brede veld, zowel voor klein ensemble als voor orkest, maar ook voor theater, film, installaties en dans. Onlangs verscheen bij Redshift Records een Cd, ‘Harbour,‘ met muziek voor solo piano, gespeeld door Cheryl Duvall, die haar werk door en door kent, twee van de stukken waren opdrachten van haar.
Höstman maakt het zichzelf alles behalve gemakkelijk. Voeg maar eens iets interessants toe aan solowerk voor een instrument waar al zo ontzettend veel voor is geschreven. Het lijkt deze componiste weinig te deren. Wat scheelt is dat ze opgroeide met de piano, het enige instrument dat ze had in het afgelegen Bella Coola, Brits-Columbia, waar ze opgroeide. Na haar vertrek naar Toronto, om daar te gaan studeren, begon ze echt serieus te componeren. Het oudste stuk op dit album ontstond in die tijd, ‘Darkness… pines’, uit 2010, is een zeer evenwichtig, bedachtzaam stuk. Mede geïnspireerd door een klooster met een lange muur eromheen, niet ver van haar woning. En inderdaad heeft dit stuk iets hermetisch. Duvall speelt het met afgewogen aanslagen, de tijd nemend.
Dat uitgebeende, ietwat statische blijkt een constante, zoals we ook terughoren in ‘Alemande’ van twee jaar later. Er schuilt iets van een melodie in dit stuk, maar het dringt zich op geen enkele wijze op. Veeleer heeft het iets toevalligs, alsof het ontstaat in het moment van spelen. Over haar manier van componeren zegt Höstman zelf: “I have an ongoing interest in the reduced line. A lot of times my music takes the form of single pitches and I like how it opens up into vines, tangles or jumbles. My pieces are mostly a kind of continual walking, not really goal-oriented or in a hurry tot get anywhere. They’re just kind of undirected, although not aimless.”
Het langste en meest expressieve stuk op dit album is het titelstuk ‘Harbour’, dat Höstman schreef op verzoek van Duvall en waarin de samenwerking tussen componist en uitvoerder een grote rol speelt. Zo zegt Höstman ergens in het boekje bij de Cd dat haar kennis van de mogelijkheden die de piano biedt is gegroeid door haar samenwerking met deze musicus. Ook ‘Harbour’ begint stemmig, poëtisch, met die vluchtige accenten waar we al eerder over spraken, maar gaandeweg breng Höstman er hier meer dynamische spanning in. En het is juist de afwisseling tussen de verschillende passages wat dit ‘Harbour’ tot een bijzonder stuk maakt.
In 2018 verhuist Höstman terug naar Brits-Columbia om compositie te gaan doceren aan de University of Victoria, waar inmiddels bekende Canadese componisten als Linda Catlin-Smith, Martin Arnold en Cassandra Miller studeerden. De drie overige stukken op dit album zijn daar ontstaan en dateren van vorig jaar: ‘Late Winter (for the left hand), ‘Yellow Bird’ en ‘Adagio’. Fraai is ‘Yellow Bird’, vanwege wederom zo’n verstilde, licht speelse, bijna toevallige melodie. Schoonheid op een onverwacht moment.
Het is album is te beluisteren en te koop via Bandcamp:
