De Australiër Jon Heilbron, inmiddels woonachtig in Berlijn, heeft zijn sporen verdient als bassist in DRUM, Elipses en Quiver, maar ontwikkelt zich gaandeweg steeds meer tot componist. Dat hij daarbij regelmatig schrijft voor zijn eigen instrument en en het werk in veel gevallen ook nog zelf uitvoert doet daar niets aan af. Beluister bijvoorbeeld het uit twee delen bestaande ‘Puma Court’ voor twee contrabassen en twee hardanger fiddles, dat onlangs door Another Timbre als Cd werd uitgebracht en u weet genoeg.
En het is een hele bijzondere bezetting die we vinden op dit ‘Puma Court’. Over het ontstaan zegt Heilbron tegen Simon Reynell: “The project goes back to 2016, where I performed a concert with Håkon Thelin at the Majorstuen kirke in Oslo which featured a piece of mine for two basses. It was such a rare and rewarding experience for me to work with Håkon on my own music that I decided to continue to develop and extend the piece. In 2018 I suggested a project to Håkon which would involve, among other things, recording and performing several new pieces for two basses. He suggested involving Rasmus (Kjorstad, red.) and Helga (Myhr, red.), two hardanger fiddle players and students of his at the music academy in Oslo. While primarily active in the world of Norwegian folk music, they were eager to be involved, and so I reworked the pieces to include them.” Ach ja, zo gaan de dingen, het leven hangt van toeval aan elkaar.
Donkere wolken maken die bassen, waar hoge piepende klanken van de hardanger fiddles doorheen breken, als zonnestralen door een inktzwarte onweerslucht op een zomeravond. Dan trekt de duisternis weg en horen we schriele klanken in een breed palet aan ijl en hoog. Dan verandert het stuk voor de eerste keer langzaam, maar radicaal van karakter. Het geluid neemt steeds verder af, tot we nog louter zo nu en wat geritsel horen, het lijken wel veldopnames. De lijn van weleer pakt Heilbron verderop weer terug, nu zelfs met iets van een melodie, om aansluitend weer over te stappen op die poëtische geluidssculptuur, nu aangevuld met iemand die zachtjes fluit. Die afwisseling blijkt een constante en geeft deze compositie een zekere spanning mee. Mooi ook hoe Heilbron op een aantal momenten die beide geluidswerelden samenbrengt. Een aangenaam gefloten melodietje schijnt dan door de duistere lange baslijnen.
Het tweede deel begint al even stemmig, met die vliedende strijkbewegingen en prachtige nuances donkergrijs, maar is in zijn totaliteit homogener en duisterder dan het eerste deel, aangezien die lichte passages nagenoeg ontbreken, afgezien van een paar momenten waarin we een onbestemde ruis waarnemen. Over het proces zegt Heilbron zelf nog: “The two parts were initially conceptualized as two responses to the original bass duo piece I mentioned earlier. I began work on what was to become the second part first, then out of that came the idea for a more spacious, abstracted version of the same material, which evolved into the first part. This in turn influenced the way the second part was developed, and by the end I was left with what I think of as two renderings of the same set of materials, each bearing the mark of the other in more and less subtle ways.”
Beluister hier een fragment van het album:
