In de zomer van 2017 besprak ik hier de soundtrack die de Franse pianiste en componiste Christine Ott in 2012 schreef bij Friedrich Wilhelm Murnau’s film ‘Tabu’. Een soundtrack waarop ze voor het eerst samenwerkte met de musicus Torsten Böttcher. Een jaar later werd ze door het La Rochelle International Film Festival gevraagd om ‘Nanook of the North’ een film van Robert Flaherty uit 1922 live van muziek te voorzien. Vorig jaar verscheen deze soundtrack ook als album, wederom bij Gizeh Records.

Wat dit album met name bijzonder maakt is de instrumentatie, de combinatie van exotisch slagwerk en de piano, op menig moment prachtig samenvallend tot een zeer sfeervol geheel, waarmee deze bijzonder film bijzonder recht wordt gedaan.

Flaherty overwinterde eind 1913 op Baffin Island, noord oost Canada, waar hij leefde tussen de eskimo’s die hij vastlegde op film. Al het materiaal ging mee naar Toronto waar Flaherty het verwerkte tot een documentaire. Tevreden was hij echter allerminst. “But I did see that if I were to take a single character and make him typify the Eskimos as I had known them so long and well, the results would be well worth while”, zo zegt Flaherty in de tekst voorafgaand aan de film. Hij ging terug naar het noorden en vond in Nanook de ideale hoofdpersoon voor de s’werelds eerste documentaire.’

“The mysterious Barren Lands – desolate, boulder-strewn, wind-swept – Illimitable spaces which top the world.” Aldus het tekstblok dat deze stomme film opent. Ott en Böttcher verklanken de koude wind over de vlaktes, de koude ijszee. Sobere piano aanslagen, een fluittoon die raakt aan de snerpende wind. Dan komt op een repetitief pianopatroon Nanook in beeld en vervolgens zijn vrouw, kinderen en jonge hond  – die hij uit het binnenste van zijn kayak tovert! Met de hang als percussie creëert Böttcher hier bijzonder sfeervolle klanken en in ‘Kayak Fragile’ horen we de kayak dobberen op Ott’s pianoklanken.  En de staccato klanken in ‘Première chasse’ passen prima bij het vissen met behulp van een speer. Bijzonder spannend klinkt ook de ritmische muziek bij ‘Walrus hunting’, bijzonder zwaar werk voor de vier eskimo’s die het gevangen beest aan een touw aan land proberen te trekken.

‘Winter’s coming’, ijselijke sneeuwstormen, het ploeteren met sleeën door de sneeuw. Vervaarlijk horen we de ijsschotsen kraken, de wind huilen. Böttcher zet hier de didgeridoo in om een dreigende en verontrustende atmosfeer te creëren.  Ritmische patronen vergezellen het bouwen van de igloo’s, uit keurige blokken harde sneeuw, zelfs een plek voor een raampje wordt er uitgezaagd,  een blok ijs dient als venster! Een ruige manier van leven, maar pa heeft wel tijd om te spelen met zijn kinderen, we zien de kleine met pijl en boog in de weer, schietend op uit sneeuw gemaakte beestjes. En hier wordt geleefd in perfecte harmonie met de natuur. Kom daar nog maar eens om in onze westerse maatschappij.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp:

<

En bekijk hier de originele documentaire: