Onder de titel ‘Playing on the Edge‘ bracht het Amerikaanse Sirius Quartet bij Navona Records onlangs een album uit met vijf recente stukken voor strijkkwartet, van vijf verschillende componisten. De titel suggereert een uitdaging voor de violisten Fung Chern Hwei en Gregor Huebner, de altviolist Ron Lawrence en cellist Jeremy Harman. Eén die beslist wordt waargemaakt.
Ik kan nergens vinden dat Ian James Erickson, Scandinavische voorvaderen heeft, maar zijn achternaam doet dat wel vermoeden. Ook de titel van deze uit Missouri afkomstige componist zet ons op dit spoor: ‘öðlo’. Het is het eerste deel van ‘An Interchangeable Collection for String Quartet’ dat dit kwartet uitkoos voor dit album. Weerbarstige bewegingen, afgewisseld met uiterst subtiele vioolklanken. De ruige natuur, waarvan we foto’s zien op Ericksons website zou zo maar als inspiratie hebben kunnen dienen voor dit rauwe, ongenaakbare en tegelijkertijd poëtische stuk. Enig risico moet er hiervoor wel worden genomen.
Marga Richter schreef haar derde strijkkwartet in de zomer van 2012. Ook zij liet zich insprireren door de natuur: “One day as I was staring at my inspiring mountain view where not a single leaf or pine needle was moving, the utter stillness inspired me to try to express this total stasis in music. The first movement of the quartet is the result.” Het levert prachtig uitgebalanceerd samenspel op van de vier musici, waarin conform Richters uitspraak, opvallend weinig gebeurt. Het tweede deel, waarvoor Richter teruggrijpt op een aangrijpende gebeurtenis in haar leven klinkt dienovereenkomstig heftig en intens. Mooi in dit relatief korte kwartet is het werken met meeslepende, repetitieve patronen, met als hoogtepunt het derde deel, waarin Richter vier dansen verwerkt zonder dat het overvol aandoet.
Zeer de moeite waard is ook Brian Fields eerste strijkkwartet, gecomponeerd tussen 2003 en 2010. Dit kwartet “explores rhythmic and melodic evolution over the course of four movements.” Het eerste deel voldoet hier geheel aan, boeiende ritmische patronen krijgen we hier voorgeschoteld. Het tweede deel verkent meer de melodische kant middels subtiele klanken. Het derde deel zit wat tussen de delen één en twee in. Field combineert hier ritme en melodie op boeiende wijze. In het vierde krijgt het ritme weer de overhand.
Componiste en pianiste Jennifer Castellano koos voor haar uit 2008 stammende drie ‘Images by Paul Klee’ drie kunstwerken van deze Zwitserse kunstenaar die ook een actief violist was. Het zijn miniaturen waarin Castellano de essentie van die schilderijtje op knappe wijze in muziek weet te vangen. De Japanse componiste, pianiste en celliste Mari Tamaki baseerde zich voor ‘Sneak into the Q-City’ eveneens op een schilderij, dat van Iori Mamiya waarin hij een mind-trip verbeeld. Tamaki verklankt op haar beurt weer dit schilderij, een langgerekte, spannende trip in klank. Prachtig verklankt door dit zeer boeiende strijkkwartet.
Beluister het album op Spotify:
