Eerder dit jaar vierde Louis Andriessen zijn tachtigste verjaardag. Naast veel muziek, met als hoogtepunt het festival in het Muziekgebouw aan ’t IJ, waarover we ook in deze kolommen uitgebreid berichtten, verscheen er bij uitgeverij Lecturis een zeer interessant Engelstalig boek onder redactie van de componiste en publiciste Rose Dodd met als toepasselijke titel ‘Writing to Louis Andriessen – Commentaries on life in music’, daarmee refererend aan zijn opera ‘Writing to Vermeer’. Natuurlijk Engelstalig, want Andriessens verdiensten voor de hedendaagse gecomponeerde muziek worden in het buitenland, Amerika voorop, wellicht nog wel meer gewaardeerd dan hier.
Hoe dan ook, het is een zeer diverse verzameling artikelen dit ‘Writing to Vermeer’, waarin we enerzijds een aantal boeiende, soms diepgravende analyses vinden, van de muziek van Andriessen, maar zeker ook over de bredere context en anderzijds een serie persoonlijke bespiegelingen met een anekdotisch en soms vermakelijk karakter. In de eerste categorie vallen zonder meer ‘From the maximalist sonic density of De Volharding to the small stillness of intimate string sounds in Muted’ door Johanneke van Slooten, met daarin een beknopt overzicht van Andriessens muzikale wereld en ‘De Grote Muziek: A Matter of life and dead’ van Christopher Fox, waarin wordt ingezoomd op het unieke van de muziek van deze meester: “I want to suggest that Andriessen’s music is unusual, not only in the way it so aggressively confronts its public but also in its engagement with big subjects.”
In deze categorie valt tevens het hoogtepunt van dit boek, het uit twee delen bestaande: ‘The Historiography of Minimal Music and the Challenge of Andriessen to Narratives of American Exceptionalism’, waarin Ian Pace ingaat op de door de Amerikanen geclaimde uniciteit van Minimal Music en dan in het bijzonder van de grote vier: La Monte Young, Terry Riley, Steve Reich en Phililp Glass. Pace laat van dit beeld niets heel in dit erudiete artikel en legt op overtuigende wijze dwarsverbanden tussen deze muziekstijl en ander ontwikkelingen binnen de gecomponeerde muziek.
De herinneringen aan Andriessen, waaronder die van de California E.A.R.Unit, de Ierse componist Donnacha Dennehy, de leden van het Icebreaker ensemble, Frances-Mari Uittie, Julia Wolfe, getuigen van het citaat van Fox. En juist door deze herinneringen blijkt de immense invloed die Andriessen op veel componisten de afgelopen decennia heeft uitgeoefend. Allereerst door zijn muziek en dan met name natuurlijk door ‘De Staat’, dat in vrijwel ieder artikel wordt genoemd, maar zeker ook door de mens Andriessen. Ik kan er helaas persoonlijk niet over oordelen en moet dus noodgedwongen afgaan op al die prachtige, maar ook warme en liefdevolle woorden die hier over Louis worden geuit. Alleen dat al maakt dit boek waardevol, maar op een bepaalde manier ook ontroerend om te lezen.
