De Franse componist David Chalmin is een bijzonder veelzijdig talent. Nog onlangs voltooide hij een stuk voor 100 piano’s voor de Parijse Philharmonie, terwijl hij in 2017 een stuk afronde voor barokensemble en elektronica. In hetzelfde jaar schreef hij de muziek voor een film over Madonna, ‘For Her’, van Luigi and Iango en in 2016 werkte hij samen met de rockband The National. Om maar eens een aantal uitersten te noemen. Met zijn nieuwe solo album, ‘La Terre Invisible’ voor Ici d’ailleurs voegt hij daar weer iets nieuws aan toe: een album vol elektronische, dansbare composities.
Een man die zich dus niet in hokjes laat vangen, zeker niet als je bedenkt dat wat hierboven staat verre van compleet is. De lijst van musici waar hij tot nu toe mee samenwerkte geeft eveneens blijk van die veelzijdigheid: Shannon Wright, The National, Katia & Marielle Labèque, Bryce Dessner, Barbara Hannigan, Matt Elliott, The Third Eye Foundation, Zu, Angélique Ionatos, Gaspar Claus, Richard Reed Parry en Efterklang.
Het zet de toon op dit ‘La Terre Invisible’ dat direct met opener ‘A l’Aube’ laat horen over filmische kwaliteiten te beschikken. We horen de invloed van orkestrale patronen, van meditatieve ambient en van muziekstijlen die het repetitieve als uitgangspunt nemen. Het tekent Chalmin dat hij die lijn in ‘Les âmes perdues’ niet doortrekt, maar overschakelt op een vorm van dance, op een strak en slepend ritme. In ‘Matière noire’ draait eveneens alles om het ritme, alleen nu in een veel trager, vrij stroperig tempo. Langzaam verglijdende blokken noise, die gaandeweg in heftigheid toenemen, presenteert Chalmin ons hier, waaruit verderop een melodie, klinkend als een klokkenspel, opstijgt. Een vreemde combinatie. Aan het eind als de noise is uitgeraasd houden we dat innemende klokkenspel over, heel langzaam dooft het uit.
Met ‘Images Nocturnes’ zoekt Chalmin het aanvankelijk weer meer in de meditatieve hoek, maar geleidelijk brengt hij ook hier weer het ritme naar binnen, middels machinaal aandoende elektronica. Verderop in het stuk is het een repetitieve melodie die onze aandacht vraagt, in dialoog met het ritme. ‘Vertigo’ zit aansluitend vol elektronische bliebjes, als zeepsop bubbels vliegen ze in het rond, die het ook hier weer straffe ritme ondersteunen. Het einde is ineens daar en dan klinkt het laatste stuk, ‘Lumière Blanche’, een grotere stijlbreuk is bijna niet denkbaar. Eindigen doen we namelijk met een korte serie bijna romantische piano akkoorden.
Beluister een aantal nummers via Bandcamp. Het album is hier ook te koop:
