Energiehuis, Dordrecht – 22 februari 2015, georganiseerd door Fluister
Fluister presenteerde deze middag twee artiesten die actief zijn voor het Berlijnse kwaliteitslabel Sonic Pieces, gerund door Monique Recknagel. Beroemd geworden bij insiders vanwege het mooie artwork.
Moon Ate The Dark is de poëtische naam voor een duo bestaande uit de uit Wales afkomstige pianiste Anna Rose Carter en de Canadees Christopher Brett Bailey, die tekent voor het elektronische deel. Carter is duidelijk beïnvloed door de minimal music van musici als Glass en Nyman maar heeft zeker ook een romantische kant. Op zulke momenten doet ze denken aan iemand als Nils Frahm. Wat dit duo zijn meerwaarde geeft is met name wat Bailey vervolgens aan die pianoklanken toevoegt. Enerzijds kiest hij ervoor om met de pianoklanken te werken, bijvoorbeeld door de klanken te vervormen of door de patronen in stukken te knippen en vervolgens op een andere wijze weer samen te voegen. Anderzijds voegt hij eerder opgenomen geluiden en veldopnames toe aan de muziek van Carter.
De repeterende pianoklanken van Carter worden hierdoor verder opgerekt en het alles krijgt een nog sterker hallucinerend en bezwerend karakter. Maar het krijgt ook een zekere spanning mee. De bewerkingen door Bailey kenmerken zich door het randje dat er aan zit. Het is vaak wat duister en onheilspellend wat hij erin brengt. Al blijft de muziek een dromerig karakter houden en is het zeer aangenaam om naar te luisteren.
De pianist Otto A Totland kennen we als de ene helft van het Noorse duo Deaf Center.
Pino, onlangs verschenen is zijn eerste soloplaat. Opvallend voor het concert is dat we daar Totland alleen op de piano horen terwijl de pianomuziek op het album op zeer subtiele wijze wordt ondersteund door ruis, veldopnamen en omgevingsgeluiden wat de muziek absoluut ten goede komt. Ook de wat bedompte opname met relatief veel echo voegt wat dat betreft veel toe. Beiden zorgen ervoor dat de relatief eenvoudige, maar zeer poëtische en fragiele piano melodieën nergens in kitsch verzanden. In tegendeel de elektronica zorgt voor net dat beetje meer bij de ingetogen, melodieuze muziek en houdt je als luisteraar scherp.
De muziek refereert daarnaast duidelijk aan de klassieke voorgangers van Totland, vooral de romantische pianomuziek. Die roots vallen vooral op als Totland, zoals in het concert louter piano speelt. Maar dan valt ook op dat Totland als componist de diepgang van zijn voorgangers binnen de klassieke muziek mist. Het kost dan ook wel moeite om de aandacht tot het einde toe vast te houden. Met de elektronische effecten erbij was dit minder snel gebeurd. Jammer, maar helaas.
Beluister hier de muziek van Moon Ate the Dark en Otto A Totland:
