Eén van de hoogtepunten van het Summer Bummer Festival, vorig jaar augustus, was het optreden van Craig Leon met de integrale uitvoering van ‘Nommos’, een stuk dat in 1981 in de elektronicawereld insloeg als een bom. In 1982 volgde ‘Visiting’ en toen was het stil, tot vorige maand het lang verwachte vervolg verscheen bij RNVG. Intl.: ‘Anthology of Interplanetary Folk Music, volume 2: The Canon’. Volume 2 omdat ‘Nommos’ en ‘Visiting’ samen deel 1 vormen.

Naar aanleiding van het concert schreef ik: “Nommos’ klinkt nog net zo fris en actueel als toen en dat kun je van maar weinig muziek uit die tijd nog zeggen. De kracht van dit stuk ligt overduidelijk in de bedwelmende, ritmische patronen, waardoor de muziek iets krijgt van een ritueel.” Leon speelde tijdens dit concert overigens ook een paar nieuwe stukken, die nu hun plek hebben gevonden op dit ‘Anthology of Interplanetary Folk Music, volume 2: The Canon’.

De titel voor deze albums ontleende Leon aan een tentoonstelling die hij in 1973 zag, gewijd aan de kunst van de Dogon uit Mali. Zij hebben een mythe waarin de aarde ooit bezoek kreeg van de Nommos, bewoners van Sirius B, om hun wijsheid over te dragen aan de mensheid. Bijna vier decennia zijn er voorbij, maar Leon, samen met zijn partner Cassell Webb voor de vocale bijdrages, pikt de draad gewoon weer op waar hij was gebleven en creëert in ‘The Earliest Trace’ een wolk van geluid, uitmondend in het zeer ritmische ‘Standing Crosswise in The Square’ waarin we Afrikaanse invloeden tegenkomen. In ‘The Respondent in Dispute’ is eveneens het ritme allesbepalend, in lagen langs elkaar heen schurend, terwijl de verwijzing naar het Afrikaanse hier ontbreekt.

In ‘Four Floods of the Point’ confronteert Leon ons met een indringende wolk van klank, golven van geluid, waar licht doorheen sijpelt. En hoe licht de muziek hier ook klinkt, tegelijkertijd heeft het iets zwaars. De spanning loopt weer op in ‘The Twenty Second Step as Well at the Tenth’, het is de onderhuidse pulse die dit stuk spannend maakt. In ‘The Gates Made Plain’ heerst aanvankelijk dezelfde sfeer tot ritmisch getrommel hier een dimensie aan toevoegt. Met ‘Departure’ sluiten Leon en Webb het album af. Duistere wolken van klank vlieden langs, we horen de stem van Webb getransformeerd tot louter hoge tonen en schitterend passend bij de diepe duisternis van de elektronica.

Bijzonder aan dit album is de bijna sacrale sfeer die Leon in deze stukken creëert en die recht doet aan die mythe van de Dogon. Ritmisch, opwindend, regelmatig met een element van trance, tegen het sacrale aanleunend. Een bijzonder album van een man die als geen ander weet hoe je een spannende compositie bouwt. Laten we hopen dat het volgende album van Leon wat minder lang op zich laat wachten!

Beluister twee stukken van het album via Bandcamp. Het album is hier ook te koop: