Diverse locaties, Den Haag –  29 maart 2019

Het Haagse Rewire Festival is weer begonnen. Wederom met een bomvol programma lopend van vrijdagavond tot zondagavond. En bij eerdere edities viel het reeds op: dit festival heeft een prima oog en oor voor de tijdsgeest en wat er zoal aan nieuwe muziek speelt. Dit jaar op zaterdag overigens in samenwerking met Dag in de Branding waardoor hedendaags gecomponeerde muziek ook nadrukkelijk aanwezig is. Maar eerst de vrijdag met als rode draad in dit verslag de geheel verschillende wijzen waarop musici elektronica inzetten.

Toetsenist Niels Broos grijpt daarvoor allereerst terug naar de beginjaren van de synthesizers, de jaren ’70. Zijn apparaten hebben dat typische geluid uit die jaren. Prachtige, soulvolle improvisaties speelt hij erop. Hier samenspelend met drummer Jamie Peet die al eerder bewees een uitstekend ritmegevoel te hebben. Een gloedvolle set met als enige kanttekening dat dit muziek is die wat later op de avond nog beter tot zijn recht komt. Jessica Sligter past met haar werk beter bij het tijdstip,het is inmiddels kwart over acht. Vorig jaar lanceerde zij ‘Polycrisis.yes!’, een gedurfd conceptalbum over de Europese Unie. Dat datum voor dit concert leek daarbij een gouden greep: Het Verenigd Koninkrijk zou immers gisteren de Europese Unie verlaten. De titels van de diverse stukken laten niets te wensen over. “The Dream had died” constateert Sligter in het gelijknamige nummer waarop de vraag volgt: “Where has the dream died?”, ja,waar ging dit project dat gestoeld was op solidariteit mis? In ‘Solidarity’ herhaalt ze steeds een sample van een mannenstem die dit woord uitspreekt, eerst begeleid door het kalme geluid van de branding, aansluitend door disruptieve klanken: de solidariteit staat meer dan ooit onder druk. Met haar donkere klankwolken, imponerende stem en gevoel voor timing weet Sligter de boodschap prima over te brengen.

Dat lukt Astrid Sonne helaas niet. Sonne studeerde klassiek altviool en stapte over op elektronica en presenteert hier samen met twee altviolisten en een cellist haar nieuwe stuk ‘Cycles of Lost and Find’. Wat als een eenheid moet overkomen, blijkt in de praktijk echter een samenraapsel van losse elementen en stijlen, we vinden in dit stuk klassieke elementen, naast folk, naast minimal music. Maar die bouwstenen zijn zelden echt interessant, de klassieke delen zijn wel erg zoet en de folk delen hebben we ook al eens gehoord, maar vooral stoort het eindeloos heen en weer springen tussen de strijkers en de elektronica, twee muzikale werelden die hier op geen enkele manier matchen. Je krijgt bij dit stuk het gevoel of je continu tussen twee Cd’s zit te schakelen.

Het hoogtepunt van de avond is zonder meer het optreden van Tashi Wada Group. Ze spelen de muziek van het vorig jaar bij FRKWYS verschenen ‘Nue‘. Helaas is niet iedereen die op het album meespeelde er vanavond bij, zo ontbreekt helaas de vader van Tashi, Yoshi Wada. Wel aanwezig zijn Julia Holter en Corey Fogel. Dit trio is overigens wel genoeg voor een prachtig muzikaal avontuur. Dit is zo’n concert waaraan werkelijk alles klopt. Dat zit allereerst in de afwisseling tussen akoestische instrumenten en elektronica. De doedelzak en Japanse fluit van Wada en de vocale klanken van Holter mengen prachtig met de elektronische klanken van de diverse synthesizers tot één onlosmakelijke veelkleurige klankstroom. Fogel, een zeer veelzijdig percussionist slaat daarbij de piketpaaltjes, legt extra accenten in de stroom en is als geen ander in staat om spanning te creëren. Voeg daarbij dat de percussie zodanig is versterkt dat de klank diep door dreunt in de Lutherse kerk met zijn prachtige akoestiek en het feest is compleet. In één woord subliem.

Zo goed als het geluid hier is, zo ongelofelijk slecht is het in de grote zaal van Het Paard. Twee nummers Yves Tumor, het alias van Sean Bowie, die vorig jaar het opzienbarende ‘Safe in the Hands of Love’ uitbracht, zijn genoeg om mijn toevlucht te zoeken in de kleine zaal. Het valt blijkbaar niemand van de aanwezigen op, maar begrijpen doe ik het niet. Het enige wat ik hoor is een deken van basklanken die werkelijk alle andere klanken volledig smoort. Maar uitwijken naar de kleine zaal levert wel een prachtig optreden van Otim Alpha op. Deze Ugandees leidde in eerste instantie trouwceremonies, een ervaring die hem nog steeds van pas komt. Laat deze man maar een feestje bouwen: hij zet in een uur tijd de kleine zaal volledig op zijn kop. Het begint allemaal vrij rustig met drie liedjes op de adungu, een soort van harp op klein formaat, waarna het feest losbarst. Alpha zingend en dansend en zijn naamloze collega op de achtergrond aan de knoppen. Halverwege komt Alpha op het idee om een deel van het publiek mee te laten dansen op het podium. Dan is de beer los en verandert de kleine zaal in een kolkende, uitzinnige massa. Het plezier spat ervan af. Bij Kampire, die net als Otim Alpha haar platen uitbrengt bij het Ugandese Nyege Nyege Tapes, gaat het er iets minder heftig aan toe, maar zeker niet minder spannend. Deze DJ vermengt op prachtige wijze westerse muziek met Afrikaanse, voorzien van zeer meeslepende, vrij zware ritmes. Westers en niet westers vermengen doet Lafawndah eveneens. Yasmine Dubois, die achter dit alias schuilgaat, komt oorspronkelijk uit Iran en combineert de muziek van haar achtergrond op een broeierige, intense en erotiserende wijze met meer westers georiënteerde stijlen tot een boeiend geheel.

Beluister hier Polycrisis​.​yes! van Jessica Sligter:

Beluister hier enige nummers van ‘Nue’ van Tashi Wada Group:

Bekijk hier een set van Kampire tijdens het door Boiler Room georganiseerde Nyege Nyege Festival: