De nieuwe Marika Hackman is in alles een Engelse plaat. Qua sfeer ademt het de Engelse folk en het romantische, dramatische en duistere idioom. Het is nostalgie dat hier de klok slaat. De hoesfoto spreekt wat dat betreft boekdelen. Maar op een bepaalde manier is de muziek ook heel klassiek. Er loopt een spirituele lijn vanuit de oude Engelse muziek, bijvoorbeeld van Henri Purcell, naar deze plaat. Beluister ‘Claude’s girl’ maar eens.

En het mag dan wortelen in folk en klassiek, de arrangementen zijn evenzogoed zeer modern. Hackman maakt dan ook op een zeer geraffineerde wijze gebruik van elektronica, zowel voor de instrumentatie als voor de vervormingen van haar stem.

‘Animal Fear’ is hier een mooi voorbeeld van. Het aanstekelijke ritme en dito instrumentatie passen goed bij de warme, omfloerste stem van Hackman.

Thematisch is de plaat zeker ook bijzonder te noemen. Hackman heeft iets met het thema afzondering, rust vinden en wegkruipen. Dat zit in de hoes van het album en in de titel: ‘We Slept At Last’ maar ook in titels van een nummer als ‘Before I Sleep’. En voor titels als ‘Drown’ en ‘Ophelia’ geldt dat in zeker opzicht natuurlijk ook. De dood als ultieme rust. ‘Drown’ is overigens ook als single uitgekomen en dat is wel een bijzondere keuze. Want het nummer is nu niet bepaald direct toegankelijk en roept een zekere spanning op. Wat mede veroorzaakt wordt door de bevreemdende en ietwat duistere muziek en de licht elektronisch vervormde en etherische, breekbare stem. Maar die wel goed passen bij een tekst met de woorden:

“Oh, to drown in your mind. I would, I know I would. To suffocate in your smoke.                     I’de choke on you if I could.”

Hackman zelf zegt over dit nummer: “There’s definitely an element of being wary of your own emotions, and not trusting them. But then it’s flipping between the two states, too, which I think is apparent in the music as well. Weirdly, I was quite happy when I wrote it. I do like to use very vivid imagery, to write lines that sound a certain way when you read them, but become something different or more ambiguous when they’re sung; that takes on a whole new being. There’s a sort of shimmer to the song that brings out the contradiction; it almost twinkles, yet there’s this really dark, exhausting undercurrent, pushing and pulling.”

De muziek van Hackman kenmerkt zich door een wonderlijke dynamiek tussen nabijheid en afstandelijkheid, tussen warmte en koude en tussen vreugde en vrolijkheid en angst en neerslachtigheid.
Ach, het lijkt het leven zelf wel.

De plaat is te koop via de website van Marika Hackman