Dordrechts Museum, Dordrecht – 25 januari 2015, georganiseerd door Fluister

Het platenlabel van multi-media artiest Lawrence English, ROOM40 bestaat dit jaar 15 jaar. Ter gelegenheid daarvan vindt er deze weken een Europese tournee plaats, waarbij het bezochte concert, georganiseerd door Fluister in Dordrecht, het enige in Nederland was. Natuurlijk was English zelf aanwezig met een fantastische bijdrage, maar hij had ook nog twee andere componisten meegenomen uit zijn uitgebreide fonds: Rafael Anton Irisarri en John Chantler.

Rafael Anton Irisarri
De eerste set was voor Irissari. Eind 2013 bracht hij het album ‘The Unintentional Sea’ uit, geïnspireerd door een ecologische ramp in Californië waarbij een rivier zout werd, de Salton Sea genaamd. En nog onlangs verscheen ‘Will Her Heart Burn Anymore’. De liefde voor de natuur is voor Irissari een duidelijke inspiratie en hij gebruikt dan ook veel geluiden uit de natuur in zijn muziek die bovendien heel sfeervol is.
Dat bleek ook in dit concert, waarin Irisarri op het laatste moment toch maar besloot om de in het museum aanwezige piano te gebruiken. De gespeelde noten werden een boeiend onderdeel van een ter plekke gecreëerde compositie bestaande uit soudscapes, noise en eerder opgenomen veldopnames. Het leverde ijle vergezichten en mysterieuze sferen op, waarbij de hoge tonen nog het meest weghadden van gezangen. Nog frappanter was het tweede deel waarbij de oproep tot gebed door een muezzin centraal stond, vermengd met stemmen en geluiden van kinderen en vogels. Het werd één eclectisch, zinderend geheel, een bijna hallucinerende ervaring.

Luister hier naar een track van ‘Will Her Heart Burn Anymore’.

De tweede set was voor John Chantler, een geluidskunstenaar uit Australië, maar nu woonachtig in Londen. Op zijn eigen gebouwde modular Synths verkent hij alle mogelijke geluiden en verwerkt deze tot een bijzonder geheel. In het begin van zijn compositie neemt hij bijvoorbeeld het Larson-effect, of het rondzingen als uitgangspunt. Door dit eerder opgenomen geluid op alle mogelijke manieren te bewerken en te vermengen met andere geluiden tot een ware klanksculptuur. Maar ook het geluid van borrelend water weet hij zodanig te bewerken dat er volledig nieuwe klanken ontstaan. Verderop in het stuk weet hij te verrassen met een elektronisch oerwoud. Of er roofdieren en apen de zaal onveilig maken. Door het opbouwen van spanning en het werken met uitbarstingen van klanken weet hij mooie momenten te creëren. In het tweede deel zijn het kerkorgelklanken die de voornaamste inspiratie vormen en die hij uitvoerig bestudeert.

Luister hier naar November, pt. 1

Voor de laatste set tenslotte betreedt de Australiër Lawrence English zelf het podium om zijn eindeloze universum vorm te geven, bestaand uit klankgolven die als mistflarden boven het landschap hangen. Aanzwellend en weer afzwakkend, als een eindeloze zee van duisternis. Een fysieke, letterlijk vibrerende ervaring creërend door een minimaal veranderende drone door de zaal te laten golven. Maar er zijn ook serene, bijna ijle momenten waarbij de luisteraar in een transcendente sfeer wordt gebracht om daarna weer volledig overspoelt te worden door een branding en een razende storm van klanken. Het dramatische is English daarbij niet vreemd.

Luister hier naar ‘Wilderness of Mirrors’, het laatste album.