Drie jaar geleden betoonde ik mij enthousiast over het voorlaatste album van Sophie Hunger, ‘Supermoon’. Ik noemde het toen “een afwisselend album, met nummers die variëren van ingetogen zang tot stevige rock en met vaak opvallend goede, maatschappelijk bewogen teksten.” Inmiddels zag deze zomer, wederom bij Caroline, ‘Molecules’ het licht. Tijd voor een hernieuwde kennismaking.
Opener ‘She Makes President’ leunt zwaar op elektronica, aan techno ontleende, gruizige elektronica. Muziek die past bij de openingszin waarin direct Hungers maatschappijkritiek hoorbaar is: “Het mother’s mother and her mom. They never had much fun. Took the blows, lied down in silence. Hid their shame inside their palm.” ‘Sliver Lane’ dat erop volgt heeft duidelijk een positievere inslag. Een mooie ballad waarin de zang van Hunger goed tot zijn recht komt, haar onopvallende stem die je toch niet onberoerd laat. Dat geldt nog meer voor ‘There is still pain left’, waarin we haar half zingend, half pratend horen. De pijn die er nog is, zit bij de geliefde. Mooi zijn de twee laatste zinnen van het refrein: “You touch your nightmares everywhere. Why, why can’t you see you should be kissing me.” In single ‘Tricks’, een heerlijk up tempo elektronica nummer staat Hunger stil bij de maakbaarheid van het leven om te eindigen met de mooie zin: “What are you gonna do when your dreams have all come true?”
Halverwege het album wordt duidelijk dat Hunger met ‘Molecules’ een persoonlijker album heeft gemaakt, dan de voorganger ‘Supermoon’. Tevens is de invloed van elektronica hier sterker. De rock, nog wel aanwezig op ‘Supermoon’, missen we hier. Aan de andere kant past dat wel bij de veel intiemere teksten. Een artistiek hoogtepunt is ‘I opened a bar’ waarin Hunger meer praat dan zingt op een goed in het gehoor liggend ritme. “Today, today, hurrah, hurrah, I opened a bar”. Vervolgens somt ze op voor wie allemaal. En hoe opgewekt het ook moge klinken, het heeft tegelijkertijd allemaal iets treurigs. Iets dat eigenlijk dit gehele album kenmerkt. Zoals Milan Kundera het ooit omschreef als “de ondraaglijke lichtheid van het bestaan.”
Het kleurt ook ‘Oh Lord’, met een zwaar elektronisch ritme, een prima onderlegger voor de zang. “Right at the start I thought that I was smart.” En de rest laat zich raden. Knap hoe ze ook hier weer interessante zelfreflecties met een duister kantje op grootse wijze weet te verklanken. Vrolijk wordt het nergens, maar loodzwaar klinkt het evenmin. Dat geldt ook voor de overige nummers op het album, het up tempo ‘Electropolis’ en het langzamere autobiografische ‘That Man’ over haar nieuwe liefde: “He’s strong and he’s soft, he’s cool and he’s warm. He’s my man.” We gunnen het Sophie, zo lang ze maar mooie albums blijft maken.
Het album is beluisteren via Soundcloud:
